Ský - 01.09.2005, Blaðsíða 28

Tónlist
FYRIRMYNDIR ÆSKUÁRANNA
Hefst nú leitin að sameiginlegum skoðunum og við spyrjum fyrst
hverjar hafi verið fyrirmyndir þeirra á æskuárunum; hvenær þau
hafi gert sér Ijóst að þau vildu starfa við tónlist og hvort þau héldu
kannski að það væri draumur sem erfitt yrði að láta rætast.
Sigrún: „Fyrirmynd mín á æskuárunum, fyrir utan nokkra kenn-
ara í skólanum, var rússneski fiðluleikarinn David Oistrakh. Ég
vissi það örugglega þegar ég var svona níu til tíu ára að ég vildi
vinna við tónlist. Þegar ég var sex ára og búin að læraáfiðlu í eitt
ár þá fór ég að gráta þegar ég hlustaði einmitt á plötu með David
Oistrakh því að ég hélt að ég gæti aldrei spilað eins og hann því
maður þyrfti að hugsa um svo marga hluti í einu."
Hreimur Örn: „Mínar fyrirmyndir á æskuárunum voru knatt-
spyrnuhetjurnar Marco Van Basten og Romario. Ég vissi að ég
vildi starfa að tónlist þegar ég fékk fyrst smjörþefinn, þá tvítug-
ur að aldri. Mér fannst ekki erfitt að henda mér út í þennan
bransa, en það er hins vegar erfitt að halda sér á toppnum. Það
sem fleytti mér áfram var óbilandi stuðningur frá meðlimum í
hljómsveitinni og það er nauðsynlegt að halda sig frá óreglu og
gefast ekki upp."
Sunna: „Ég man ekki eftir að hafa átt sérstaka fyrirmynd sem
barn. Ég heillaðist af píanistanum Bill Evans þegar ég fór að spá í
djasstónlist. Hins vegar vissi ég ekki að mig langaði að starfa við
þetta fyrr en um það bili ári eftir að ég lauk námi frá MR og
fann ekkert í háskólanum sem ég gat hugsað mér að læra og
starfa við. Já, ég hélt að það yrði erfitt að láta drauminn um að
starfa við þetta verða að veruleika. Ég var alltaf mest að spila fyrir
sjálfa mig (alltaf eina stelpan meðal strákanna) og sá ekki fyrir
mér að ég ætti neitt erindi í atvinnumennsku í tónlist. Brennandi
áhugi hélt mér við efnið og svo held ég að tónlistarfólk eigi oft
engra kosta völ. Kannski er þetta blessun og bölvun sem erfitt er
að hrista af sér."
Jóhann Friðgeir: „Ég veit ekki til þess að ég hafi haft einhverja
ákveðna fyrirmynd, hins vegar hef ég alltaf borið mikla virðingu
fyrir foreldrum mínum.
Að vinna við tónlist hafði aldrei hvarlað að mér og ég stefndi
aldrei á að verða söngvari, sennilega eru þetta örlög. En eftir að
ég ákvað að fara til Ítalíu í framhaldsnám í óperusöng vissi ég
hvert stefndi. Ég hef hins vegar aldrei litið á sönginn sem draum
sem ætti eftir að rætast. Ég ber virðingu fyrir starfi mínu og reyni
að bæta mig og gera mitt besta hverju sinni."
Björgvin: „Mínar fyrirmyndir á æskuárunum voru margar, eins
og gerist og gengur hjá unglingum. Þetta voru aðallega kvik-
myndastjörnur og tónlistarmenn. Stundum vildi maður vera
Elvis, Paul eða Lennon og stundum James Dean eða jafnvel John
F. Kennedy. Ég vissi frekar snemma að ég vildi starfa við tónlist.
Ég hef verið kringum sextán, sautján ára aldurin þegar ég söng í
fyrsta skipti með fyrstu hljómsveitinni minni, Bendix. Á þessum
tíma var ég metnaðarfullur og er það enn þannig að þetta gekk
nokkuð vel til að byrja með. Um leið og ég fór að gera hljómplöt-
ur og vinna með reynslumeira fólki gekk þetta ennþá betur."
ský 28