Hinsegin dagar í Reykjavík - 01.08.2022, Síða 39

Við kunnum ekki það heiti á þeim
árum, en við sem þreifuðum okkur út úr
myrkrinu á sínum tíma erum áreiðanlega
flest með einhverja útgáfu af áfallastreitu.
Eftir öll árin sem við vorum að átta okkur
á hver við værum og sættum öllu þessu
öráreiti frá samfélaginu. Allir þessir litlu
skurðir, klipið örlítið hér, klórað dálítið
þar. Stóru sárin inn á milli. Af því að við
pössuðum ekki. Við kunnum ekki einu
sinni heiti yfir af hverju við pössuðum
ekki. Ég átti ekkert heiti, ekkert hugtak
yfir það þegar ég varð skotin í stelpu í
fyrsta sinn. Samfélagið átti ýmis heiti yfir
mig og ég mátaði þau við mig. Þau áttu
það öll sameiginlegt að fólk spýtti þeim
út úr sér. Ég kærði mig ekkert um að
ganga með þann hráka framan í mér.

Samfélag okkar var svo smátt og svo
hikandi og svo brotið. Við vorum að
komast á fullorðinsár en höfðum
ekki fengið að vaxa úr grasi í réttum
hlutverkum. Ekki fengið að játa að vera
skotin í þessari eða hinni þegar við
vorum varla komin á kynþroskaaldur,
ekki fengið að kyssa þá sem við vorum
raunverulega skotnar í fyrsta kossinum.
Þeim kossi var svo splæst á einhvern
dreng, þótt það væri augljóslega alrangt,
af því að annað var bara ekki hægt. Það
var ekki til.

Svo vorum við þarna, milli tvítugs og
þrítugs, þessi sundurleiti hópur. Við
hittumst allar helgar, drukkum of mikið,
rifumst, grétum, hlógum, sórum þess
dýran eið að gera eitthvað annað næstu
helgi, mættum aftur næstu helgi af
því að þetta var eina samfélagið þar
sem okkur leið vel, leið illa, drukkum
allt of mikið eins og alltaf, gátum ekki
annað, gátum þetta ekki, þarna vorum
við með kjaft, áttum allan heiminn, svo
ótrúlega kjarkmiklar og svo skíthræddar.
Alltaf meira og minna skíthræddar. Við
samveruna, við einveruna.

Tókum ekki á okkar fólki með
hönskum
Þegar strákarnir fóru að veikjast héldum
við áfram að drekka og skemmta okkur.
Strákarnir sem eftir voru ekki síður en við
stelpurnar. Við drukkum ennþá meira.
Mörg notuðu alls konar efni önnur
en áfengi. Ég kann enga tölu yfir það,
en allt of mörg okkar hurfu í neyslu.
Áfallastreitan, sem var ekki ennþá búið
að nefna, hún sá til þess. Reyndar skoðaði
ég það mál lítillega á dögunum og þetta
er ekki bara tilfinning, áfallastreita er
sannarlega algengari hjá hinsegin fólki
en þeim sem falla betur að samfélagi
sínu og losna við öráreitið. Nema hvað.

Ég hef líklega aldrei lifað í jafn mikilli
afneitun eins og árin sem strákarnir voru