Úrval - 01.10.1945, Page 124

Úrval - 01.10.1945, Page 124
122 ORVAL meðal þeirra, á svæðinu, sem Carl Akeley kallaði „ljónabæl- ið,“ en það er um 500 fermílur að stærð, nálægt Tanganyika. Við vorum að kvikmynda ljón, og við mötuðumst og sváfum með öskur þeirra í eyrum okkar. Stundum kom það fyrir, að við urðum smeyk við þessar stóru, gulmórauðu „kisur,“ en áður en lauk þótti okkur vænt um þær. Ljón eru yfirleitt allra skemmtilegustu dýr. Þau eru gefin fyrir að slæpast, sofa mikið og geta brugðið á leik eins og kettir. Ljónið er að jafn- aði óáreitið, ann fjölskyldu sinni, verndar hana og sér fyrir henni með prýði. Ljónsungi reikar um með jafnöldrum sín- um og tekur lífinu létt, unz hann „staðfestir ráð sitt.“ Þeg- ar ljón er orðið of gamalt til þess að geta verið jafnoki ann- arra meðlima fjölskyldunnar, er það rekið úr hópnum og látið veiða eitt síns liðs, og þá verð- ur það einatt mesti grimmdar- vargur. Ljón drepa sér til matar. Annars láta þau önnur dýr í friði, nema ef þeim bregður mjög eða þau eru í sjálfsvörn. Verði ljón fyrir árás eða særist, leggur það aldrei á flótta, en berst eins lengi og líftóra er í hinum glæsilega búk þess. Þó að ljón séu 400—500 pund að þyngd, geta þau hlaupið uppi nærri allar skepnur á spretti. Þau bana bráð sinni með því að slá hana eitt högg með hramm- inum eða mola hana með hvoft- inum. Eitt sinn vorum við heilan eftirmiðdag rétt hjá 14 ljónum í hóp. Þar sem við vissum, að ljón láta bifreiðar afskiptalausar — jafnvel opna vagna, þar sem farþegarnir sjást — kvikmynd- uðum við þau, er þau voru að leika sér og fljúgast á klukku- stundum saman. Þegar þau fóru að þreytast, lögðust þau til svefns, venjulega á bakið, með fæturna upp í loft, og hrutu ógurlega. Það var ekki hægt að hugsa sér prúðari og elskulegri ljónahóp. Þegar ég ætlaði loks að aka burt, ákvað ungt karlljón að koma í veg fyrir brottför okk- ar. Ljónið var augsýnilega æst og tók að elta okkur. Eina ör- ugga ráðið var að nema staðar, því að ljónið, eins og önnur dýr af kattarætfinni, veita alltaf flýjandi veiðibrá eftirför. Martin miðaði byssu sinni á höfuð dýrsins.
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116
Page 117
Page 118
Page 119
Page 120
Page 121
Page 122
Page 123
Page 124
Page 125
Page 126
Page 127
Page 128
Page 129
Page 130
Page 131
Page 132

x

Úrval

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.