Úrval - 01.02.1958, Blaðsíða 97

1 LEYNDUM HJARTANS
og hann sagði mér, að ég væri
eins og þrítugur maður að því er
heilsufarið snerti. Ég vinn mik-
ið, en ég er aldrei þreyttur, og
ég hef mikla ánægju af starfi
mínu. Ég reyki mjög lítið og er
hófsmaður á vín. Líkami minn
er í góðri þjálfun og ég lifi
reglusömu lífi. Ég er sem sagt
fullkomlega heilbrigður. Eg
býst við að yður þyki það bæði
heimskulegt og bamalegt af
mér að vera að leita til yðar“.
Dr. Audlin sá, að hann varð
að koma honum til aðstoðar.
,,Ég veit ekki hvort ég get
hjálpað yður. Ég skal reyna.
Líður yður illa ?“
Mountdrago lávarður ygldi
sig. _
„Ég gegni miklu ábyrgðar-
starfi. Ákvarðanirnar, sem ég
verð að taka, geta auðveldlega
haft áhrif á velferð landsins og
jafnvel friðinn í heiminum. Það
er lífsnauðsyn, að dómgreind
mín sé óbrjáluð og hugsun mín
skýr. Ég tel það skyldu mína að
grafast fyrir rætur þess, sem
veidur mér áhyggjum og kann
að hafa óheillavænlegar afleið-
ingar fyrir starf mitt.“
Dr. Áudlin starði stöðugt á
lávarðinn. Hann varð margs
vísari. Að baki mikillátrar og
hrokafullrar framkomu leyndist
ótti, sem sjúklingurinn gat ekki
losnað við.
„Ég bað yður að gera yður
það ómak að koma hingað, af
því að ég veit af eigin reynslu,
að það er auðveldara að tala af
ÚRVAL
fullri hreinskilni í dimmri lækn-
ingastofu heldur en í venjulegu
umhverfi sjúklingsins.“
„Lækningastofur eru vissu-
lega dimmar,“sagði Mountdrago
lávarður kuldalega. Hann þagn-
aði. Það var auðséð, að þessi
maður, sem hafði svo mikið
sjálfstraust og var alla jafna
svo orðfimur og fljótur að átta
sig, — þessi maður var nú í
standandi vandræðum. Hann
brosti, til þess að sýna læknin-
um, að ekkert amaði að honum,
en það var kvíði í augnaráðinu.
Þegar hann tók aftur til máls,
var röddin óeðlilega alúðleg.
„Þetta er allt svo mikill hé-
gómi, að ég get varla fengið
af mér að vera að ónáða yður
með því. Ég býst við að þér
segið mér að láta af þessum
bjánaskap og hætta að sóa dýr-
mætum tíma yðar.“
„Jafnvel það, sem manni virð-
ist vera hégómi, getur haft
mikla þýðingu. Það getur verið
einkenni djúpstæðra tnrflana.
Og hvað viðvíkur annríki mínu,
þá skuluð þér ekki hafa neinar
áhyggjur af því.“
Rödd dr. Audlins var lág og
alvarleg. Tilbreytingarleysi
hennar var einkennilega sefandi.
Að lokum ákvað Mountdrago
lávarður að skýra hreinskilnis-
lega frá öllum málavöxtum.
„Sannleikurinn er sá, að mig
hefur dreymt illa undanfarið.
Ég veit, að það er heimskulegt
að taka mark á draumum — en
ef ég á að vera hreinskilinn, þá
95