Úrval - 01.02.1958, Blaðsíða 20

tTRVAL
MARGT ER LlKT MEÐ MÖNNUM OG DÝRUM
græðgi og hagar sér að öðru
leyti eins og fuglsungi. . . Ást-
arhvísl þessara fugla minnir
mest á bamahjal“.
Enn betra dæmi um skyld-
leika manna og dýra er það,
hvemig hagað er trúlofunum
meðal fuglanna. Ég fyrir mitt
leyti hef alltaf verið á móti löng-
um trúlofunum. Mér finnst þær
vera ósiður, sem við höfum van-
ið okkur á í þeirri hreintrúar-
legu viðleitni okkar að betrum-
bæta menninguna. Armstrong
prófessor segir, að langar trú-
lofanir séu algild regla hjá
rauðbrystingum þeim, er hann
hefur rannsakað í Englandi.
Fuglarnir para sig saman með
miklum bægslagangi seint í
desember eða janúar, en byrja
ekki að „búa“ fyrr en í lok
marzmánaðar. Og víst er um
það, að flestir fuglar sem ætla
sér að lifa í ævilöngu hjóna-
bandi, em trúlofaðir lengri eða
skemmri tíma. Hjá krákubræðr-
um og villigæsum er algengt,
að fuglamir trúlofist vorið eft-
ir að þeir fæðast, þó að hvomg
þessi tegund verði kynþroska
fyrr en ári síðar.
Annar siður, sem venjulega er
álitinn séreinkenni mannsins, er
skipting þjóðfélagsþegnanna í
stéttir með öllum þeim sérrétt-
indum, kúgun, grimmd, hégóma-
skap og uppskafningshætti, sem
slíku fylgir. En ef einhverjir
ykkar lesendanna hafið hænsna-
bú, þá þurfið þið ekki lengra að
leita. Þar getið þið séð þessa
stéttaskiptingu og það vald, sem
hver hefur yfir öðrum. Fuglam-
ir, sem lægra eru settir, skjálfa
af hræðslu við yfirboðara sína
og líta niður á hina, sem standa
enn neðar. En ekki byggist
þetta vald alltaf á styrkleika.
Einbeittni, hugrekki, og um
fram allt sjálfstraust, em þeir
eiginleikar, er mestu ráða.
Þegar ég var drengur tók ég
líka eftir þessu sama hjá dúfun-
um mínum. Ein þeirra taldi sig
bera af öllum hinum, og það
þurfti annað og meira en líkams-
hreysti til að fá hana ofan af
því mikilmennskubrjálæði. Og
alveg eins og á sér stað meðal
mannanna, getur þetta kapp
fuglanna um hver þeirra sé
mestur, leitt til hreinustu ein-
ræðisstjómar.
Meðal krákubræðra er upp-
skafningshátturinn einn þáttur
í þessum metingi um verðleika.
Dr. Lorenz segir frá háttsettum
karlfugli, sem varð ástfanginn
af kvenfugli af lægri stigum, og
innan tveggja daga höfðu þau
„opinberað trúlofun sína“.
Fréttin barst út með eldingar-
hraða, og að öðrum tveim dög-
um liðnum vissi öll fuglanýlend-
an að þessi lægristéttardrós,
sem langflestir höfðu haft hom-
in í, var orðin „fín frú“, sem
öllum bar að sýna virðingu. Það
vissi hún líka og notaði sér ó-
spart. „Hana skorti algerlega",
segir dr. Lorenz, „það göfuga
umburðarlyndi, sem krákubræð-
ur hærri stéttanna eiga að sýna
18