Úrval - 01.02.1958, Blaðsíða 95

I LEYNDUM HJARTANS
gera grein fyrir þeim ákvörð-
unum, sem hann hefði tekið.
Hann var ákaflega eigingjarn.
Væri honum gerður einhver
greiði, taldi hann slíkt sjálf-
sagðan hlut sökum tignar sinn-
ar og gáfna og því ekki þakkar-
vert. Honum kom aldrei til hug-
ar, að hann þyrfti að gera
nokkum skapaðan hlut fyrir
aðra. Hann átti marga óvini;
hann fyrirleit þá. Hann átti
enga vini. Yfirmenn hans van-
treystu honum, af því að þeir
efuðust um hollustu hans; hann
var óvinsæll í flokki sínum,
vegna þess að hann var hroka-
fullur og ókurteis; en þrátt fyr-
ir það vora kostir hans svo
miklir, föðurlandsást hans svo
ótvíræð, gáfur hans svo frábær-
ar og atorka hans svo framúr-
skarandi, að hann þótti ómiss-
andi. Maður gat furðað sig á
því, hve þekking hans var víð-
tæk og hve næmri smekkvísi
hann var gæddur. Þegar sá gáll-
inn var á honum, gat hann ver-
ið manna ræðnastur og
skemmtilegastur; maður
gleymdi því, að hann hafði
móðgað mann daginn áður og
myndi vera reiðubúinn til að
ganga af manni dauðum daginn
eftir.
Það munaði minnstu að Dr.
Audlin missti af sjúklingi sín-
um, Mountdrago lávarði. Einka-
ritari ráðherrans hringdi í Iækn-
inn og skýrði honum frá því, að
lávarðurinn óskaði eftir að Dr.
Audlin kæmi heim til hans
ÚRVAL
klukkan tíu morguninn eftir.
Dr. Audlin svaraði því til, að
hann gæti ekki komið heim til
lávarðarins, en hann skyldi
hins vegar taka á móti honum
í lækningastofunni að einum
degi liðnum klukkan fimm síð-
degis. Einkaritarinn tók við
skilaboðunum, en hringdi brátt
aftur og sagði, að Moimtdrago
lávarður legði mikla áherzlu á
að læknirinn kæmi heim til
hans og mætti hann setja upp
það sem hann vildi fyrir ómak-
ið. Dr. Audlin svaraði, að hann
tæki aðeins á móti sjúkhngum
í lækningastofu sinni, og ef lá-
varðurinn sæi sér ekki fært að
koma, gæti hann því miður ekki
sinnt honum. Eftir stundar-
fjórðung bárust honum síðan
þau skilaboð, að lávarðurinn
mjmdi koma, ekki að einum degi
liðnrnn, heldur strax næsta dag,
klukkan fimm.
Þegar Mountdrago lávarði
var vísað inn, gekk hann ekki
rakleitt inn í lækningastofuna,
heldur stóð kyrr í gættinni og
virti lækninn fyrir sér með fyr-
irlitningarsvip. Dr. Audlin sá að
hann var ofsareiður; hann
starði á hann, rólegur og þögull.
Komumaður var þrekvaxinn og
tekinn að hærast; ennið var
hátt, og gerði það svipinn tigin-
mannlegan; andlitið var hold-
mikið og drembilegt. „Það virð-
ist vera jafn erfitt að ná fundi
yðar og forsætisráðherrans, Dr.
Audlin. Ég hef ákaflega mikið
að gera“.
93