Úrval - 01.02.1958, Blaðsíða 31

HINN ALMÁTTUGI GLYMSENDIR
ríkisútvarpsins núa menn hend-
ur af ánægju: Viö getum!
Já, þeir geta. Væntanlega
líður þetta þó hjá í þetta skipti.
Þess má kannski einnig vænta,
að álitlegur hluti af leikhús-,
hljómleika- og bíóferðunum
hafi aðeins verið frestað og að
fýrirlestrarnir verði haldnir
eitthvert annað kvöld. Sjálf-
sagt mun fólk einnig smásam-
an verða þreytt á „kvit eller dob-
belt“ og gramt út af þessu
fjárbruðli. En við höfum feng-
ið aðvörun. Þeir geta þetta
þarna í . ítíkisútvarpinu. Þeir
geta tæmt leikhús, hljómleika-
sali, bíó, fyrirlestrasali og
kirkjur, þeir geta lamað mik-
inn hluta af því sem við köll-
um frjálst menningarlíf. Ég
væni ekki okkar góðu útvarps-
menn um að hafa slíkt í huga.
Það hefur sjálfsagt ekki hvarfl-
að að þeim. Þeir voru bara að
hugsa um að skemmta fólki,
og til þess álitu þeir hinar ame-
rísku getraunir tilvaldar, og að
því leyti skjátlaðist þeim ekki.
Það sýna staðreyndirnar.
Ríkisútvarpið er að mörgu
leyti mjög vel sett. Við höfum
opnað því leið inn á heimili
okkar. Það höfðar til og not-
færir sér alla siæma ávana
okkar, andlega og líkamlega leti
okkar. Við þurfum ekki að
„punta okkur“, þegar við vilj-
úm helzt melta kvöldmatinn
okkar í næði. Við þurfum ekki
að klæðast yfirhöfn til að
Verjast kulda eða regni og
ÚRVAL.
sitja síðan kanriski í tvo tíma
í alltof heitu kvikmyndahúsi.
Við getum smeygt okkur í inni-
skóna, sezt í hægindastól og
drukkið kvöldkaffið með. Það
er ekkert sem heitir „reykingar
bannaðar.“ Við þurfum ekki að
fara heim í yfirfullum strætis-
vagni. Við þurfum ekkert að
borga, þetta er allt ókeypis.
Það er auðvelt að lokka okkur,
svo að sökin er raunverulega
okkar. Ef við neituðum að
kveikja á tækjunum gæti Ríkis-
útvarpið ekkert að gert. En við
gerum það ekki. Okkur þykir
svo gaman að skemmtiþáttum.
Það hefur oft verið talað um
hættuna á því að allir verði
sem steyptir í eitt mót fyrir
áhrif sjónvarps og útvarps: all-
ir hlusta og horfa á hið sama
og verða fyrir sömu áhriíum.
Þá hættu géta þó líklega þeir
umflúið, sem gera sér grein
fyrir henni og snúast öndverð-
ir. Miklu alvarlegri hætta staf-
ar af þeirri einhæfingu menn-
ingarlífsins, sem leitt getur af
alræðisvaldi Ríkisútvarpsins.
Það stoðar ekki að loka aug-
unurn fyrir þessari hættu. Út-
varpið er ekki voldugt einung-
is af því við erum af einskærri
leti eftirlát við það, heldur
einnig af því að það er svo
fjársterkt, að frjáls menning-
arstarfsemi hlýtur að bíða
lægra hlut í samkeppni við
það. Ríkisútvarpið hefur næst-
um ótakmörkuð fjárráð, það
tapar engu fé þótt dagskrá