Úrval - 01.02.1959, Blaðsíða 49

LEYNIVOPNIÐ MIKLA — LEÐURBLÖKURNAR
ÚRVAL
tók því það ráð að fara einför-
um, þangað til hún hafði los-
að sig við þessa byrði, sem
maðurinn hafði á hana lagt.
Aldrei sáust tvær leðurblökur
fljúga saman, og tvö hylki
fundust aldrei í sama kassan-
um. Málið var einfalt: í borg
eins og Tokyo voru milljónir
af ólíkum felustöðum — millj-
ónir elda mundu brjótast út um
gervalla borgina og eyða henni,
án þess að mannlegur máttur
fengi rönd við reist.
Á meðan þessu fór fram,
unnu aðrir vísindamenn af
kappi að áætluninni með engu
minni hraða. Þeir komu sér
saman um, að eldsneytið skyldi
vera hlaupkennt bensín, sem
síðar varð þekkt undir nafninu
napalm, eða bensínhlaup. Efni
þetta var geymt í brotgjörnum
alumíníum- eða magnesíum-
hylkjum og spjó frá sér um
fimmtíu sentimetra löngum eld-
strók, sem hélzt í átta eða tíu
mínútur, og bambusbyggingar
Tokyo-borgar þyrftu varla
meira til að fuðra upp.
Tímaútbúnaður sprengjunnar
var erfiðara viðfangsefni.
Framleiðslukostnaður og þyngd
og stærð hylkisins — varla
stærra en venjulegt strokleður
— útilokaði allan vélrænan út-
búnað. Sprengjusmiðirnir leit-
uðu til efnafræðinga, og niður-
staðan varð stálfjöður, sem
haldið var uppi af stálvír. Fast
við vírinn var glerkúla með
dropa af sterkri sýru. Þegar
kúlan brotnaði, mundi sýran eta
sundur vírinn á einum sólar-
hring, fjöðrin falla niður á þar-
tilgerða hettu og bensínhlaupið
blossa upp.
Fallhlífarsérfræðingar voru
líka önnum kafnir. Fyrstu erf-
iðleikarnir voru í sambandi við
geymana, sem leðurblökurnar
skyldu hafast við í meðan flog-
ið væri. I 8000 metra hæð með
200 mílna hraða á klukkustund
höfðu 1000 leðurblökur í einum
geyminum orðið fyrir svo miklu
hnjaski á ferðalaginu, að þær
voru flestallar meiddar og
marðar, er þær komu til jarðar.
Eftir margvíslegar tilraunir var
loks búinn til geymir, líkur
skothylki í laginu, og hann
fylltur pönnum, eins og þegar
kökubökkum er troðið inn í
sendiferðabíl brauðgerðarhúss
til útkeyrslu. I hverri pönnu
voru þrjár tylftir af leðurblök-
um og þannig búið um hverja
þeirra, að hún gat hvergi rekizt
í, þó að mikill hristingur yrði í
ferðinni. Hver geymir tók 720
til 1080 leðurblökur, og 100
geymar komust fyrir í einni
flugvél. Ein fallhlíf var fyrir
hvern geymi. Fjórtán flugvél-
ar gátu þannig borið með sér
eyðingarmátt, sem 1000 vélar
þurfti til að bera síðar í hinum
miklu loftárásum.
Aðrir vinnuflokkar fengust
við að þjálfa leðurblökur til há-
loftaflugs. Enn aðrir reyndu að
finna fljótvirkari aðferðir við
að veiða dýrin. Og loks unnu
47