Heima er bezt - 01.06.2002, Blaðsíða 8

framan og þær voru stíaðar við klett-
inn ffarn við ána í stekknum sem enn
stendur. í þessum stekk var réttað
haust og vor og þama var rúið á sumr-
in. Þá var staðið yfir fénu úti á eyrinni,
því sem ekki komst inn í það og það
skiptið. Aðalhjásetuland mitt var þar
sem Jóhann á Giljum byggði síðan
beitarhús suður og upp frá stekknum
og ræktaði þar tún. En þama var þá
ekkert.
Það vora mikil hlaup og erfiði fyrst
við yfirsetuna. Ég æfðist mikið við að
hlaupa þetta sumar, vildi til að ég var
léttur á fæti. Einu sinni þegar ég var að
reka æmar heim tóku nokkrar sig út úr
og hlupu út fyrir Giljamúlann og upp á
dal. Ég var svo langt á eftir þeim að ég
sá að ég mundi ekki ná að komast fýr-
ir þær svo að ég brá á það ráð að fara
beint upp fjallið, yfir Giljamúlann og
kom í flasið á þeim þegar þær steðj-
uðu upp dalinn. Þar með sigraði ég
þær en þetta var erfiðasta lotan sem ég
man eftir.
Ég var með hvolpanga með mér,
sem var nú ekki góður til að byija með
en hann varð mér betri en ekki þegar á
leið. Þá var hann orðinn svo lærður að
ég þurfti ekki annað en senda hann
eftir ánum. Þá sótti hann þær og tíndi
úr kvíaæmar en rak allar aðrar kindur
ffá. Það var einkennilegt hvað hann
var naskur á þetta. Eftir þetta gat ég
farið að taka lífinu með ró. Ég minnist
margra bjartra daga frá þessu smala-
sumri. Oft var gott veður og ég undi
mér ákaflega vel í hjásetunni. Ég hafði
gaman af að grúska og dunda mér,
skoða steina og plöntur og ýmis fyrir-
bæri í náttúrunni. Og aldrei varð ég
hræddur. En svo komu auðvitað vot-
viðri og þá var manni kalt og einkan-
lega minnist ég þess hvað maður var
oft votur í fætuma á skinnskónum.
Gömul kvíatóft var sunnan og ofan
við túnið, upp við gilið, sem löguð var
til og þar voru æmar mjólkaðar um
sumarið. Eftir morgunmjaltir sat ég
yfir þeim allan daginn fram til kvölds
að þær voru reknar heim til kvöld-
mjalta. Eftir það var ég eða einhver
annar yfir þeim nálægt bænum, annað
hvort niðri á eyram eða í hlíðinni fyrir
ofan. Þá vora þær teknar inn fyrir
miðnættið og hýstar til morguns.
Jói við minnisvarða á Héraói um Pál
Ólafsson skáld.
Svo var það um haustið að við lent-
um í vandræðum með hundinn við
smölun því þá vildi hann ekkert með
geldféð hafa en bara koma með kvía-
æmar heim. Hann var lengi að átta sig
á þessu. Þetta var vitur hundur og ég
átti hann lengi og fór með hann í
Stapa þegar ég fór að búa þar. Hann
hét Tryggur og var heimaalinn, undan
tík sem pabbi hafði með sér utan úr
Fljótum og hafði fengið hjá Jóni
Jóakimssyni á Gili, ákaflega vænt dýr.
Á Giljum
Húsakostur var sæmilegur á Giljum,
ágæt baðstofa en bærinn að öðru leyti
úr torfi. Fjárhús voru líka sæmilega
Jói hefur lengi haftyndi af að mála
og gerði dálítið af því um tíma. Hér
er hann við mynd sína af Vatnsskarði
þar sem horft er norður eftir
héraðinu. Þessi mynd hangir uppi í
félagsheimilinu Argarði í Tungusveit
en þangað gaf hann myndina.
góð. Heyskapur var tiltölulega góður á
Giljum. Engið lá út frá bænum og er
nú að miklu leyti búið að rækta það
upp núna. Þama vora gamlar áveitur
sem við notuðum alltaf með góðum
árangri. Mátti láta vatnið liggja á stór-
um svæðum og svo var hleypt af því
nokkra áður en farið var að heyja.
Sumt landið var þó svo blautt að það
varð að draga af því votaband og færa
á þurrkvöll. Þetta áveituland spratt yf-
irleitt ágætlega. Túngarðurinn var orð-
inn lélegur og ekki fjárheldur enda
búið að girða ofan á hann.
Uppi á Giljadalnum var surtarbrand-
ur. Ég fékk off þann starfa að fara upp
á dalinn og sprengja hann upp og bera
heim í pokum á bakinu til að nota í
eldinn. Þetta var einkum er líða tók að
vori. Þá var oft farið að skerðast um
eldivið og þá var yfirleitt best að ná
honum effir frostin á vetuma þegar
sólin fór að verma klettinn, þá var eins
og losnaði um hann. Þetta var ágætur
eldiviður og brann eins og kol og var
a.m.k. á striðsáranum fyrri, notaður til
smíða. Það þótti hins vegar galli á að
það neistaði svo mikið úr honum.
Dalurinn er ógreiðfær. Þar er mikið
um hausa sem ganga frarn með skút-
248 Heima er bezt