Heima er bezt - 01.06.2002, Blaðsíða 32

vakti Si,gurður mannskapinn og kvað
best að flytja með allt hafurtaskið úr
skúrnum inn í vitann, hvað gert var,
þó sumum fyndist það óþarft.
Næsta morgun kom hins vegar í
ljós að skúrinn var horfinn í hafið
með festingum sínum.
Er talið að þetta hafi ekki verið í
eina skiptið sem Sigurður vissi fyrir
þá atburði er öðrum voru huldir.
Önnur saga frá störfum vitabygg-
ingarmanna og erfiðleikum þeirra
sumarið 1927, var þekkt um borð í
Herðubreið er ég var þar skipverji
fyrir nær fjórum áratugum, en ekki
kemur Sigurður Pétursson þar við
sögu. Sagan hefst þegar Hermóður I.
flytur þrjá menn frá Reykjavík áður
nefnt sumar, til að endurbyggja vit-
ann á Gullborg í Bjarnarey, sem er út
af Kollumúla, sunnan Vopnaijarðar.
Þetta voru þeir Guðni Þorsteinsson,
Guttormur Guðnason og Stefán Fil-
ippusson. Aður hafði allt byggingar-
efni, sandur, möl, sement og timbur
verið flutt þangað á undan þeim, en
vistir skyldu þeim fluttar með báti
frá Vopnafirði. Þeir á Hermóði léðu
þeim litla skektu til að hafa hjá sér í
eynni, en matarbirgðir voru af skorn-
um skammti. Þá höfðu þremenning-
arnir meðferðis byssu og handfæri.
Við landtökuna skutu þeir selkóp
sem þeir náðu og komu fyrir í litlum
ljárhúskofa skammt frá lendingunni,
því sauðfé hafði gengið í Bjamarey á
árum áður. Þar var líka ævagömul
baðstofukytra sem þeir félagar höfðu
til íbúðar.
Þeir hófust strax handa við vita-
bygginguna og luku verkinu á hálf-
um mánuði enda einmuna veðurblíða
þann tíma. Ekkert samband höfðu
þeir haft við land meðan á verkinu
stóð og engar komu vistirnar frá
Vopnafirði, eins og lofað hafði verið.
Þeir voru því orðnir matarlausir þeg-
ar hér var komið sögu.
Daginn eftir verkalok reri einn
þeirra á skektunni yfir sundið til
lands og fékk að síma frá bænum
Fagradal til Vopnafjarðar og bað um
flutning fyir þá félaga frá Bjarnarey
hið fyrsta, þar sem erindi þeirra þar
væri lokið.
Fólkið í Fagradal bauð manninum

Sauðanesviti vestan Siglufjarðar var
byggður 1933. Þar var mikil einangr-
un fram á sjöunda áratug 20. aldar,
er Strákagöngin komu til sögunnar.
Horft til Sauðanesvita frá vestur-
munna Strákaganga, 1995.
Dalatangi 1999. Þarna sést m.a.
gamla uppskipunaraðstaðan sem nú
er aflögð, bryggjupallur og leifar af
dráttarbraut frá tímum sjóflutning-
anna.
nesti handa félögum sínum í eynni,
rúgbrauð og smjör, sem hann þáði og
gat reyndar fengið meiri mat er hann
hafnaði, því búist var við að þeir
yrðu sóttir næsta dag.
En margt fer öðruvísi en ætlað er.
Að vísu gekk ferðalagið á skektunni
vel til baka og settust menn strax að
snæðingi í kofanum og hugðu að
þetta mundi verða síðasta nótt þeirra
í eynni.
Seint um kvöldið dró upp ljóta
óveðursbliku til hafsins og daginn
eftir var komið versta veður og mikið
brim. Er ekki að orðlengja það að
ólendandi var í Bjarnarey næstu þijár
vikur, þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir
Vopnfirðinga til að sækja mennina.
Allan þann tíma börðust þeir félag-
ar fyrir lífi sínu, að verða ekki hung-
urdauða í eynni. Handfærið og byss-
an komu ekki að notum því enginn
fugl var sjáanlegur í eynni, utan tvær
grindhoraðar æðarkollur og tvo seli
skutu þeir, sem ekki náðust. Hins
vegar var selkópurinn sóttur í fjár-
húskofann og etinn upp til agna,
þrátt fyrir nokkurn fnyk sem af hon-
um lagði. Þá fannst haframjölspoki,
líklega ein tíu kíló, sem gæslumaður
272 Heima er bezt