Heima er bezt - 01.06.2002, Síða 46

tímar, ævintýri líkastir, en öll ævintýri eiga sér endi. Við
strendur íslands skiptast á skin og skúrir. Blár, lognkyrr
sær og úfnar, hvítfreyðandi öldur, leika þar sín andstæðu
hlutverk á ferli daganna.
Eftir hálfsmánaðar þrotlausa törn breytir um veður. Sum-
arbræla af stærstu gráðu stígur ffam á leiksviðið. Síldin
hverfur í djúpið, skipin leita í var, þangað sem styttst er að
sigla af miðunum og öll finna þau öruggt skjól við
klettótta strönd, vigur og voga.
Skipverjar á Bræsund ffá Bodö varpa akkerum inn á
Súlnavogi, ásamt fleiri samlöndum sínum er leita þar vars.
Áhöfhin öll, að Jensen matsveini undanskildum, hefur
áður stundað síldveiðar við ísland og flestir um borð hafa
stigið á land í Súlnavogi, við sömu kringumstæður og nú
eru fyrir hendi. Nokkrir þeirra eiga enn ferskar minningar
um fjöruga dansleiki í litlu samkomuhúsi Vogsbúa á liðn-
um árum og telja víst að slíkt verði óbreytt eftir þennan
síldveiðitíma.
Skipstjórinn og fleiri í áhöfninni hafa um langt skeið
beðið eftir því að geta póstlagt sendibréf til ástvina sinna,
sem bíða frétta af þeim heima í Noregi og loks er tækifær-
ið í sjónmáli. Að ráði verður að tveir skipsfélagar rói í land
á meðan opnunartími póstafgreiðslunnar stendur yfir og
leggi bréfin í póst en hyggi jafnframt að því í leiðinni
hvort dansleikur sé auglýstur í samkomuhúsi staðarins.
Kunnugir menn eru valdir til fararinnar og þeir róa glað-
beittir til lands.
Dagur er senn að kvöldi kominn. Sendisveinarnir hafa
skilað sér affur til skips. Þeir höfðu þær gleðilegu fréttir að
færa félögum sínum að gríðarstór auglysing um landlegu-
dansleik hefði næstum fyllt út í aðalgluggann í verslunar-
húsi þorpsins. Skemmtistaðurinn opnaður klukkan tuttugu
og eitt á komandi kvöldi og allir hvattir til þess að mæta í
fjörið.
Þrír skipveijar ákveða þegar landgöngu með kvöldinu.
Hinir eru flestir ráðsettir fjölskyldumenn eða komnir yfir
þann aldur að hafa áhuga fyrir „dansiballi“ sem þessu. En
þremenningamir, sem ætla að mæta til gleðskaparins,
þekkja jafnframt eigin veikleika við slíkar aðstæður og þeir
vilja fyrirfram tryggja sér öragga ferð út í skipið að gleð-
skap loknum. Þeim kemur saman um það að biðja Jensen
matsvein að fara með þeim í land og hafa umsjón með
heimferðinni ef þeir skyldu þá sjálfir hafa tapað réttu veru-
leikaskyni í glaumi næturinnar, og þeir halda þegar til
fundar við Jensen.
Matsveinninn stendur við eldavélina og lagar ilmandi
krásir. Félagamir þrír nema staðar við hlið hans og bera
formálalaust upp erindi sitt, biðja hann að koma með þeim
á dansleikinn.
Jensen límr á þá með undrun í svip.
- Ég er lítill dansmaður, svarar hann áhugalaust. - Finnst
ykkur ekki nóg að fara þrír saman, spyr hann og horfir
íhugull á þá til skiptis.
- Nei, svara þeir og einn gefur nánari skýringu. - Ef svo
skyldi fara undir lokin að við þrír yrðum eins og höfúðlaus
her, þurfúm við að eiga liðsmann á staðnum, sem við get-
um treyst til þess að skila okkur um borð og þér treystum
við, Jensen.
Þeir horfa vonaraugum á matsveininn og bíða svars. Jen-
sen verður hugsi um stund. Honum er óneitanlega annt um
skipsfélaga sína og vill fús gera þeim greiða en hann hefúr
engan áhuga fyrir þessum dansleik. Aftur á móti gæti verið
fróðlegt að stíga á íslenska grund og skoða sig þar um, á
meðan þremenningarnir þreyttu dansinn og við nánari
íhugun finnst honum að það væri ódrengilegt af sér að
neita félögum sínum um þennan greiða, þar sem þeir álíta
að þetta varði öryggi þeirra á sjóleiðinni út í skipið eftir
dansleikinn. Þeir segjast treysta honum. Hann ætlar ekki
að bregðast því trausti og gefúr jákvætt svar.
Litla samkomuhúsið í Súlnavogi er orðið þéttskipað
heimafólki ásamt hópi síldveiðisjómanna af öðrum nor-
rænum þjóðum. Fílefldur hljóðfæraleikari situr í einu homi
salarins og þenur dragspilið af mikilli leikni og innlifun og
dansinn dunar.
Jensen matsveinn hefúr nú notið þess drjúga stund að
hafa fast land undir fótum, ganga um og skoða íslenskt
sjávarþorp, sem að ýmsu leyti minnir hann á þorpið hans
heima í Noregi. En norðan bræla við ysta haf andar köldu
og Jensen er ekki klæddur þeim fatnaði sem dugar honum
til skjóls í langri útivist við slíkar aðstæður og kuldahroll
setur að honum, þrátt fyrir röska göngu um þorpið. Hann
fer að svipast um eftir opnum veitingastað, þar sem hann
geti yljað sér á heitum drykk og dvalið á meðan hann bíður
félaga sinna, en slíkan stað er hvergi að finna í Súlnavogi.
Félagar hans bentu honum á samkomuhúsið við komuna
til lands og hann ratar þangað. Það er víst eina afdrepið
sem stendur til boða ókunnugum útlendingi eins og honum
á þessari næturvöku og hann beinir för að samkomuhús-
inu.
Jensen greiðir aðgangseyrinn og gengur inn í danssalinn.
Hann nemur staðar rétt innan við dyrnar og litast um.
Þarna er þröngt á þingi. Félögum hans bregður fyrir í
hringiðu dansins, allir með kvenmann í fangi og sýnilega
komnir á hátind gleðinnar og hann ætlar ekki að ónáða þá
að sinni.
Framhald í nœsta blaði
286 Heima er bezt