Heima er bezt - 02.01.2007, Page 34

3.
Þar í hljóðri helgi geymast,
hlýrrar æsku falin spor,
þar um velli tærust titrar
tíbrá dagsins, góða vor.
Þessi gerð og þó aðeins breytt er vafalaust þekktust af
hrífandi flutningi þeirra ágætu karla-kvartetta „Leikbræðra“
og „Út í vorið“.
En í þeim söng eru í báðum tilfellum „fögur“ hörpuljóð
og „fagra“ vor.
Eg hef lúmska tilhneigingu til að ætla að sú gerðin hafi
orðið til við einhverja ógætilega uppskrift og sé ekki frá
höfundi. Mér þykir ekki líkt honum í allri sinni orðgnótt og
hrifningu á fortíð og náttúru, að tvístagla sama lýsingarorðið
með stuttu millibili, jafnvel þó orðið „fagur“ sé gott.
Hvað er nú fallegast? Kannski ekkert, eitt og sér.
Eg greiði atkvæði mitt „I fölu grasi“ afbrigðinu, þó það
virðist minnst þekkt, „og í mjúku, grænu“ grasi o.s.frv.
Maður gleypir þennan boðskap hreint ekki í einum bita,
en hlýtur að lesa aftur og aftur til að skilja og upplifa þessa
tilfmningu sjálfur.
Kannski er vonlaust að það komist inn í hausinn á hávaða-
og hraðasamfélagi nútímans.
Þarna í 3. vísu 1953, þykir mér kallinn njóta sín best og
raða sinni rómantísku orðagnótt af mikilli hugsun, honum
líkri.
I lokin: Hann Nonni frændi minn, geðþekkur og yfirlæt-
islaus, finnst mér hafi ævilangt rogast með hyllingar heim-
þrárinnar í ferðatösku, að hann hafi verið eitt af snjókomunum
í síhnoðandi stórabolta borgarlífsins, að lífshlaupi sínu lýsi
hann í einni stöku og rúmi það í þeirri hnotskum svo:
„Þytur á þekju“ 1970
Tjaldið
Eg hef tjaldað um stund, því ég veit ekki veg.
Það er vordœgra heiðmyrkur kalt.
Af stör er mín skikkja, af laufi mitt leg
og mitt Ijóðmál er farteskið allt.
„Eruð þér gift?“ spurði sænsk góðborgarafrú unga
stúlku.
„Nei,“ svaraði ungfrúin.
„Ætlið þér að giftast?“ spurði frúin.
„Nei,“ svaraði ungfrúin.
„Ef allar stúlkur gerðu eins og þér myndi mannkynið
deyja út.“
„Nei,“ svaraði ungfrúin.
Götupredikari í Ameríku boðaði dómsdag og lýsti þeim
hörmungum sem biðu þeirra er ekki létu frelsast:
„Þá verður grátur og gnístran tanna.“
“En hvað með okkur sem tannlaus erum?“ spurði kerling
í áheyrendahópnum.
„Séð verður fyrir tönnum!“
Amerískur blaðamaður sótti Island heim um 1930. Þá
voru átök mafíuhópa um ólöglega áfengissölu í algleym-
ingi í Bandaríkjunum og manndráp daglegt fréttaefni þar.
A Islandi var minna um glæpi og aðeins einn maður sat
inni fyrir manndráp. Þetta þóttu blaðamanninum nokkur
tíóindi og hann fór í leigubíl austur á Litla-Hraun, þar sem
hann hugðist taka viðtal við morðingjann. Þangað kominn
bar hann upp erindið við yfirfangavörð en fékk þau svör
að maðurinn, sem um var spurt, væri einhverra erinda á
Stokkseyri eða Eyrarbakka.
„Hvað er að heyra! “Hvað er að heyra!“ kallaði blaðamað-
urinn, „Látið þér dæmdan morðingja ganga lausan?“
„Það er öllu óhætt,“ svaraði tukthússtjórinn. „Hann veit að
ef hann er ekki kominn fyrir klukkan ellefu, þá læsi ég.“
Sum orð eru býsna lík í skyldum málum en merkingin er
ólík, sem stundum veldur misskilningi. Orðið „rolig“ hefur
sömu merkingu i dönsku og norsku og „rólegur“ í íslensku.
Á sænsku táknar rolig hins vegar skemmtilegur.
Svíi sem kom til Kaupmannahafnar og hugðist skemmta
sér ærlega, sté upp í leigubíl og bað bílstjórann að aka sér
þangað sem fjörið væri: „Ta mig till ett roligt stálle.“
Bílstjórinn ók með hann í næsta kirkjugarð.
„To become“ táknar á ensku að verða. Keimlík sögn í
þýsku og eflaust af sama uppruna, „zu bekommen“ stendur
hins vegar fyrir fyrir að fá eða öðlast.
Þjóðverji settist inn á veitingahús á Englandi og bað um
ostru. Þegar hann fór að lengja eftir réttinum kallaði hann á
þjóninn og hugðist reka á eftir pöntuninni: „Waiter! When
shall I become an oyster?“
Þjónninn lét í ljós þá von sína að þau örlög biðu ekki vió-
skiptavinarins:
„Never, Sir. Never, I hope so.“
34 Heima er bezt