Flug : tímarit um flugmál - 01.08.1949, Síða 19

vélaflökum og öðrum hlutum, sem hrúgað er inn í
flugskýli og valda óþrifnaði og eldhættu, fyrir nú
utan rúmið, sem slíkt tekur í skýlunum.
Slíkir „flugvéla-kirkjugarðar" eiga heldur ekki rétt
á sér neins staðar innan flugvallarins. Þeir bera vott
um óþrifnað og eru auk þess sízt af öllu fallnir til
að örfa fólk til að fljúga.
Hvað snertir hæfni og kunnáttu íslenzkra flugvirkja,
er það að segja, að þeir eru misjafnir, eins og gefur
að skilja. Sum verk þeirra eru vel unnin og önnur
miður. Þó hefi ég séð margt óvenju vel gert, sem
bendir til hæfni og kunnáttu. T. d. er ég mjög hrifinn
af öryggisútbúnaði þeim, sem íslenzkir flugvirkjar
hafa fundið upp og smíðað sjálfir fyrir hjólaútbún-
aðinn á Catalína flugbátum, sem gerir það að verk-
um, að hægt er að setja hjólin upp eða niður, eftir
því sem á stendur, þótt aflvökvakerfi vélarinnar bili.
í því felst mikið öryggi.
„Annars finnst mér, að íslendingar gætu að skað-
lausu verið dálítið kröfuharðari við sjálfa sig í flug-
málum, þau eru þess eðlis, að þar má hvergi slaka
til á neinu, ef vel á að fara. Með þessu á ég ekki
við að menn starfandi við flugmál hér séu yfirleitt
kærulausir í starfi, en varfærni og forsjálni eru dyggð-
ir, sem alls staðar eiga við, ekki sízt í flugmálum.
Og það, sem hægt er að gera og á að gera í dag,
ætti ekki að geymast þar til á morgun.“
Þannig fórust Mr. Wall orð, og víst er um það,
að hann hefir lög að mæla. Sá er vinur, er til vamms
segir, og þar sem Mr. Wall hefir einmitt gert sér
far um að kynnast þessum málum okkar vel í gegn-
um starf sitt, ber okkur skylda til að veita ummælum
lians fulla eftirtekt, og því fremur, sem hann hefir
starfað að sömu málum í öðrum löndum og á því
hægt um samanburðinn.
Öllum, sem með Mr. Wall starfa, ber saman um,
að betri mann hefðum við vart getað fengið okkur
til leiðbeiningar í flugmálum okkar. Hann er áhuga-
samur, ósérhlífinn og duglegur, svo af ber, að ekki
sé minnst á prúðmannlega framkomu hans, sem við
mættum einnig tileinka okkur.
FLUG vill nota tækifærið, þótt seint sé, og bjóða
Mr. Wall velkominn til starfs með okkur og óskar
honum góðs gengis í framtíðinni.
/. R
HANN VISSI Þ A Ð ! !
Stúlka, sem vinnur við brezka sendiráðið hér í Reykjavik,
sagði eftirfarandi sögu:
Fyrir þrem árum fór ég í nrína fyrstu flugferð og var ferð-
inni heitið frá Stokkhólmi til London. Þegar ég steig um borð
í fluguna, var myrkur úti, en um borð var bjart og hlýtt. Ég
hefði lrelzt viljað fá sæti við glugga, því að ég var forvitin
að sjá, hvernig jörðin liti út úr lofti. Þó að dimmt væri, var
alltaf hægt að horfa á ljósadýrð borganna. En öll sæti við
glugga voru upptekin, svo að ég varð að láta mér nægja að
setjast framarlega í klefanum, við hliðina á miðaldra manni.
Skjótlega heyrðist suð, síðan hvellur og annar mótorinn hrökk
í gang. Hinn fvlgdi fljótt á eftir. Flugþernan kom og bauð
okkur tyggigúmmí og hjálpaði okkur að spenna sætisbeltin.
Ég veitti því eftirtekt, að maðurinn við hlið mér virtist þessu
öllu vanur og var þegar búinn að festa um sig ólina og byrj-
aður að lesa dagblað. Eftir ofurlitla stund byrjaði flugan að
hreyfast og sá ég nokkur ljós þjóta framhjá glugganum, sem
var næstur mér. Siðan var ekkert að sjá nema kolsvarta myrk-
ur. En hvað mig langaði til að reka nefið í gluggann og reyna
að sjá út — en það var ekki hægt þaðan, sem ég sat. Ég
spvrnti ósjálfrátt í sætið fyrir framan mig, hélt fast í handar-
bökin á stólnum mínum og beið átekta. Flugan hélt áfram
að hossast ofurlítið, og maðurinn við hlið mér hélt áfram að
lesa blað sitt, auðsjáanlega þaulvanur flugferðum.
Eftir ofurlitla stund gat ég ekki stillt mig lengur, og snéri
mér því að ferðafélaga mínum:
„Afsakið," sagði ég, „en ég hefi aldrei flogið áður. Erum
við komin í loftið ennþá“
Maðurinn brosti góðlátlega. „Nei, við erum að aka að flug-
brautinni, en þaðan hefjum við flugið."
„Nú — takk fyrir," sagði ég, og hálf skammaðist mín fyrir
fávizkuna, en um leið losnaði ofurlítið um hald mitt á sætis-
örmunum.
Rétt í þessu staðnæmdist flugan, en eftir svolitla bið byrjaði
hún að hreyfast aftur og ég sperrti mig um leið. Nú virtist
hreyfingin vera jafnari en áður og gat ég ekki stillt mig um að
spyrja manninn við hlið mér aftur, hvort við værum komin
á loft.
Ilann leit upp úr blaði sínu og sagði: „Nei, fröken, við
erum enn á jörðunni. Ég skal segja vður, þegar við erum
komin á loft. Ég hefi flogið svo oft, að ég er farinn að þekkja
á þetta allt saman."
Nú staðnæmdist flugan aftur og hófst mikill hávaði frá
mótorunum og flugan öll lék á reiðiskjálfi. Var ég nú fullviss
um að við værum komin í loftið, og gaut hornaugum til ferða-
félagans, en hann hélt áfram að lesa blað sitt og sagði ekld
neitt. Minnkaði nú hávaðinn ofurlítið og fann ég að flugan
tók kipp, og var nú ekkert um að villast, að hún var farin
að hreyfast áfram. Eftir augnablik leit maðurinn við hlið mér
upp úr blaði sínu aftur.
„Jæja, nú erum við komin á loft,“ sagði hann, um leið
og hann stakk upp í sig tyggigúmmísplötu.
Nú svona var það þá að berast á vængjum í gegnum loftið.
Þetta var þá ekkert öðruvísi en þegar við vorum niðri á jörðu
rétt áðan.
Rétt í þessu opnuðust dymar fram í stjómklefann og ein-
kennisklæddur maður kom út og hrópaði:
„Því miður verður að fresta ferðinni svolitla stund, sökum
smávegis bilunar"
FLUG - 17