Flug : tímarit um flugmál - 01.08.1949, Blaðsíða 39

LoftferÖaskírteíní
nr. 3
FLUG hefir áður birt vidtöl við þá flugmenn, sem hafa
tvö fyrstu íslenzku loftferðaskírtein tn. Nú kemur sjálfs-
frásögn þess flugmanns, sem liefir loftferðaskirteini nr. 3,
en það er AGNAR KOFOED-HANSEN. Segir hann í
eftirfarandi grein frá flugnámi sínu og erfiðleikum, bar-
áttu, sigrum og fögnuði i sambandi við það.
Agnar Kofoed-Hansen á námsárum sinum.
nlTSTJÖRI „Flugs“ hefir beðifi rnig að rita í
blaðið um flugnám mitt, en sá siður hefir fvrir
nokkru verið upp tckinn, að birta greinar um nám
og feril íslenzkra flugmanna.
Ég get ekki sagt, að ég fengi „veikina" eða vrði
ástfanginn við sýn fyrstu flugvélannnar, en ég var
smástrákur, þegar Faber flaug hér Avro-vél gamla
flugfélagsins 1919. Þorði ég aldrei að koma nærri
þeirri hvæsandi ófreskju, hvað sem i boði var. En
„veikina" fékk ég 1928, þegar ég flaug í fyrsta skipti;
það var með Símoni heitnum, þýzkum flugmanni,
sem þá flaug hjá Flugfélagi íslands. Ég man þá flug-
ferð alla ennþá mjög nákvæmlega, mér fannst hún
líkust dásamlegu ævintýri, sem ég get aldrei gleymt.
Ég var svo að bræða þetta með nrér í nokkur ár, en
fór svo alvarlega að hugsa um flugnámið og gera fvrir-
spurnir um skóla í ýmsum löndum 1932.
Það ár fór ég einnig að afloknu gagnfræðaprófi
að nema veðurfræði á A'eðurstofumi! í Reykjavík hjá
Jóni Eyþórssvni, veðurfræðing, en hann og dr. Alex-
ander Jóhannesson voru þeir einu, sem stöppuðu í
mig stálinu og töldu í mig kjark, þegar allir aðrir
sögðu það fásinnu að ætla að leggja fyrir sig flug
á íslandi. Það væri vitavonlaust mál, eins og dæmin
hefðu sannað, og nóg væri nú komið, tvö stór gjald-
þrot tvcggja flugfélaga. Svo væri engan veginn víst,
að cg gæti komizt að hjá Happdrætti Háskóla íslands
að námi loknu, eins og Sigurður Jónsson, flugmaður,
eða stofnað krómhúðunarverkstæði, eins og Björn Ei-
ríksson, flugmaður. Ég verð að viðurkenna, að útlitið
var alls ekki gott. Upplýsingar, sem mér bárust frá
erlendum flugskólum, voru heldur ekki neitt glæsi-
legar, námskostnaður 20—30 þús. kr., og það var eng-
in smáupphæð í þá daga. Faðir minn hafði alla tíð
verið lægst launaður allra lágt launaðra embættis-
manna íslenzka ríkisins og hans fjársjóðir því aðal-
lega þess eðlis, sem hvorki mölur né ryð fá grandað.
Str rki var vonlaust að fá. Þá var það, að mér datt
í hug að reyna að komast inn í danska sjóflugherinn.
Ég komst þó brátt að því, að þetta var ekki hægt
nema Jrví aðeins, að íslenzka ríkisstjórnin sækti um
þetta fyrir mig. Ásgeir Ásgeirsson, þáverandi forsætis-
ráðherra, sýndi mér rnikinn skilning og sótti urn og
óskaði eftir því við danska flotamálaráðuneytið, að
það tæki við einurn íslending á flugliðsforingjaskóla
flotans. Jákvætt svar barst, en þó fylgdi sá böggull
skammrifi, að ég átti sjálfur að greiða 12—15 þlis- kr.
fyrir námið, en það var sú upphæð, sem flotamála-
ráðuneytið hafði reiknað út, að þjálfun hvers flugliðs-
foringja kostaði. Sömuleiðis varð ég að undirgangast
heraga og sæta að öllu levti sömu mcðferð og önnur
flugliðsforingjaefni. Ég bað fulltrúa Jiann í stjórnar-
ráðinu, sem svara átti bréfi flotamálaráðunevtisins,
en því átti að svara fyrir ákveðinn dag, að svara tafar-
laust játandi. Fulltrúinn revndi að telja úr mér kjark-
inn vegna kostnaðarins og benti réttilega á minn
FLUG - 37