Flug : tímarit um flugmál - 01.08.1949, Qupperneq 25

um að halda skilningarvitunum vel vekandi, því að
á okkar litla flughraða vorum við alltaf mjög nálægt
„flugleysi“ (stalling).
Þessi þreytandi dagur leið að lokum nóttin skall
á; vetrarmistrið lagðist yfir San Francisco flóa, og
sökum öryggis vorum við neyddir til að hækka hina
ennþá yfirhlöðnu flugu upp í 1000 fet; við einblínd-
um á benzínmælana; öðru hverju fengum við okkur
brauðsneið eða heitan sopa úr hitabrúsanum, og
smám saman, þegar minnkandi hleðsla leyfði okkur,
drógum við úr snúningshraða vélanna til að spara
benzín.
Við hófum annan daginn, þreyttir en vongóðir.
Benzínmælarnir gáfu okkur enn von um að geta verið
á lofti lengur en hinir þýzku keppinautar okkar höfðu
verið. Fyrir ofan höfuð okkar var innsiglað loftþrýsti-
rit (barograph), sem umboðsmaður fyrir Federation
Aeronauteque Intemationale hafði látið þar. Hann
innihélt sívalning, sem snerist sífellt, en við hann
var tengd loftvog, sem stöðugt merkti flughæð okkar
og einnig tíma á lofti.
Þegar tók að líða á annan daginn, fór það að verða
augljóst, okkur til skelfingar, að benzínneyzlan var
meiri en við höfðum áætlað. Benzín okkar var mjög
rokgjarnt, og sökum kuldans var nauðsynlegt að dæla
rneiru benzíni inn í blöndungana. Við héldum samt
áfram, staðráðnir í að eyða öllu benzíni áður en við
lentum. Og áfram hringsóluðum við; hvern 50 mílna
hringinn á fætur öðrum yfir San Francisco flóa. Ég
hugsa að ég þekki flóann eins vel og handarbakið á
mér — hann er óafmáanleya stimplaður í huga mín-
um.
Önnur nóttin skall á, ein þeirra verstu, sem ég
hefi orðið að þola. Ofan á líkamlegu óþægindin bætt-
ist vitundin um að okkur var að mistakast. Við vor-
um þreyttir og niðurdregnir, og ég sá, í gegnum ryk-
gleraugu Ponds, að augu hans voru orðin rauð og
blóðstokkin, og andlit hans mikið línudregið. Það var
nístingskalt og þráði ég hlýtt rúm og svefn. í dag-
renningu sáum við að spilið var tapað, og klukkan
7.30 sendi ég eftirfarandi skeyti til jarðar:
„ „Southern Cross“ mun neyðast til að lenda kl.
9.30, sökum benzínskorts. Hún getur ekki lyft meira
benzíni en til 50 klukkustunda flugs. Það er á tak-
mörkum, að hér sé líft. Það er allt, sem við höfum
að segja.“
Klukkan 9.30 yptum við öxlum af vonbrigðum og
ákváðum að okkur hafði mistekizt, og að tími væri
kominn til að fara niður. Við geymdum nægilegt
benzín til fimm mínútna flugs í viðbót, svo að ef
okkur mistækist lendingin í okkar þreytta ástandi,
hefðum við nóg til að gera annan hring og reyna
aftur að lenda.
Við lentum kl. 10.13 f. h. þann 19. janúar, og
höfðum þá, samkvæmt hinum opinbera tímaverði,
verið 50 klukkustundir og 4 mínútur á lofti. Við
vorum svo örmagna af þreytu og kulda, að við gátum
varla talað eða staðið, og við vorum öldungis heym-
arlausir.
Okkur hafði mistekizt að hrinda heimsmetinu, en
„Southem Cross“ hafði ekki brugðizt okkur. Flún
hafði borið benzínþyngd, sem samsvaraði 68 mönn-
um.
Við höfðum ekki hrundið metinu og við höfðum
ekki unnið verðlaunin, sem voru okkur svo bráðnauð-
synleg. Við urðum allir þrír fyrir gífurlegum von-
brigðum.
Keith Anderson, sem hafði verið með okkur frá
byrjun, og haldið tryggð við okkur í gegnum raunir
og erfiðleika, kom til mín einn morgun með sím-
skeyti í hendinni.
Hann útskýrði, að þar sem vonlaust virtist að Kyrra-
hafsflugið yrði nokkum tíma hafið, og þar sem
sjóður okkar væri þrotinn, teldi hann sig tilneyddan
að verða við ósk vina og vandamanna um að koma
heim til Ástralíu. Virtist mér það vera það skynsam-
legasta, sem hann gæti gert — það eina rétta, þó að
okkur Ulm þætti mjög leitt að missa hann.
Hamingjudísin virtist alveg hafa yfirgefið okkur,
þegar við skömmu seinna fengum tilkynningu um að
stjóm Nevv South Wales óskaði að við seldum flug-
una og snerum heim til Ástralíu.
Það virtist sannarlega ekkert annað, sem við gætum
gert. Við höfðum nú verið sex mánuði í Bandaríkj-
unum og vorum engu nær takmarki okkar en þegar
við komum. Lánardrottnar okkar vora farnir að
þjarma að okkur, og það var augljóst, að ekki var
von á meiri aðstoð frá stjómarvöldum okkar. Okkur
hafði verið skipað að selja „Southem Cross“ (ef við
gætum) og koma heim til Ástralíu.
Við vorum algerlega félausir og þar að auki stór-
skuldugir. Við vorum svo fátækir, að við áttum ekki
einu sinni vasapeninga fyrir sígarettum og mat. Okk-
ur var ókleift að borga hótelreikninginn, og við vor-
um neyddir til að nota alls konar undanbrögð til að
halda lánardrottnum okkar í fjarlægð.
Við vorum sem sé að þrotum komnir og alveg
staur-blankir.
Það var nauðsynlegt fyrir okkur að fara til Los
Angeles, þar sem við gerðum okkur vonir um að selja
Union Oil Company „Southem Cross“. En við höfð-
um enga peninga til að borga járnbrautarfarið. Samt
FLUG - 23