Læknaneminn - 01.10.1971, Qupperneq 70

58
LÆKNANEMINN
að leita ráða um húsnæðisútvegun hjá
kollegum búsettum í borginni. British
Medical Association (BMA), sem er til
húsa við Tavistock Square, W.C. 1 get-
ur og stundum útvegað húsnæði eða vís-
að á heppilegar leigumiðstöðvar.
Ég kem þá að því, sem e.t.v. varðar
mestu máli, en það er með hverjum
hætti unnt er að komast að og komast
leiðar sinnar í læknisfræðilegu sérnámi
í Englandi. Það er hér einsog sVo víða
annarsstaðar, að um gilda vissar regl-
ur. Sumar þeirra eru skráðar og verður
að hafa í heiðri, en óskráðu lögmálin
eru miklu fleiri og ráða mun meiru um,
hversu tekst um framvindu mála. Sann-
indin skal ég rekja og gefa svo heilræði
sem ég bezt kann.
Rétt er fyrst af öllu að láta skrá sig
hjá General Medical Council, sem er til
húsa í Hallam Street, W. 1. Ráðið kynn-
ir sér þá námsferil og gerir fyrirspurn-
ir eftir þvi sem þurfa þykir. Menn skulu
hafa afrit prófskírteinis (embættisprófs)
í enskri þýðingu. Timabundna skrán-
ingu fá menn hinsvegar ekki nema þeir
hafi verið ráðnir í stöður. Timabundin
skráning er framlengd í 5 ár, en eftir
það verður að taka enskt læknispróf til
þess að fá framlengingu á læknisleyfi.
Atvinnuleyfi þurfa menn ekki að hafa
fyrr en staða er fengin, og er þá slíkt
leyfi veitt umtölulaust og dvöl í land-
inu framlengd I samræmi við stöðuna.
General Medical Council viðurkennir
læknispróf frá Háskóla íslands til tíma-
bundinnar skráningar, en Registrarstöðu
í Englandi geta útlendingar ekki vænzt
nema fjögu.r ár séu liðin frá embættis-
isprófi og til komi samfelld þjálfun í
lægri stöðum.
M.t.t. þeirrar ,,sjálfstæðis“stefnu, sem
ríkt hefur um sérnám íslenzkra lækna,
hefur nánast ekki verið um annað að
ræða hvað sérnám snertir í Englandi en
að fara út, fletta upp The Lancet og
British Medical Journal og sækja um
stöður eftir því sem þar segir. Ómaks-
ins er ekki vert að sækja um stöður héð-
an að heiman þó ekki væri nema vegna
þess, að sjúkrahúsin verða að greiða
ferðakostnað þeirra, sem boðaðir eru til
viðtals, hvort sem þeir eru ráðnir eða
ekki.
Því miður geta menn tæplega búizt
við meiru eftir þessarri aðferð en að
komast að sem H.O. eða S.H.O. á sjúkra-
húsum undir meðallagi, ef menn þá kom-
ast að yfirleitt. Auðvitað skyldu menn
ekki sækja um stöður á sjúkrahúsum,
sem ekki veita viðurkennda post-gradu-
ate menntun, enda er þá venjulega
komið langt út fyrir meðalrammann.
Einsog ég sagði strax í upphafi skyldu
menn raunar ekki leita sérmenntunar
sinnar i Englandi nema á beztu stofn-
unum, þótt ekki beri hinu að neita, að
hvar svosom menn hljóta ráðningu
myndu þeir komast í kynni við enska
lækna og þar með hafa betri möguleika
við umsókn um næstu stöðu, en trygging
fyrir áframhaldi á jöfnum stað — og þvi
síður á betri — er engin og þá enn
síður í rökréttu áframhaldi til sérfræði-
viðurkenningar eftir Islenzkri reglugerð.
Heilræði er hér fá hægt að gefa. Með
margnefndum góðum stofnunum á ég
þó við sjúkrahús læknaskólanna og bezt
þekktu postgraduate sjúkrahúsin, sem
annaðhvort eru deildaskipt eins og t.d.
The Hospital for Sick Children í Great
Ormond Street og The Hammersmith
Hospital eða sérgreinasjúkrahús eins og
The National Hospital for Nervous Dise-
ases í Queen Square, hin mikla Mekka
neurologíunnar að fornu og nýju, þar
sem undirritaður stundaði sérnám sitt,
en aðrar sérgreinar eiga einnig sinar
ágætu stofnanir. Þótt góð sjúkrahús
finnist utan þessara, skyldi fyrst og
fremst á þær leitað, enda ætti við veit-
ingu sérfræðiréttinda að taka mið af at-
riðum öðrum en útfylltu tímaskema ein-
vörðungu. Nú er það svo, að á sjúkra-
hús læknaskólanna er erfitt að komast
vegna þess, að þau útskrifa stúdenta
fleiri en stöður eru fyrir, en stúdentar
hvers um sig ganga að sjálfsögðu fyrir
um stöður þar, þó ekki væri nema til
þess að ljúka nauðsynlegri pbst-gradu-
ate þjálfun. Á hin sjúkrahúsin er auð-
veldara að komast, en ekki er þó nægj-
anlegt þar til að vera afkomandi vík-
inganna og hafa lesið allar Islendinga-
sögurnar. Það er mikilvægt útlending-
um að vita nákvæmlega til hvers þeir
eru komnir til landsins, hafa ljósa áætl-
un um það, er þeir vilja öðlast og á-
kveðnar framtíðaráætlanir. Enskir kon-
sultantar gera allt, sem þeir geta til
þess að koma sínum mönnum áfram.
Þeir meta dugnað, skynsamleg vinnu-
brögð og mannleg viðhorf til jafns við
hin faglegu við úrlausnir viðfangsefn-
anna. Þeir eru vakandi fyrir þvi, að
góðir menn komizt áfram og fái starfs-
aðstöðu, þannig, að ekkert það glatist,
er ella gæti að nokkru gagni komið. 1
þeirra augum kemur ekki maður í manns
stað í bókhaldslegum skilningi einum
saman. Það eru þvi til m.a. akademísk-
ar stöður auk hinna auglýstu, sem gera