Læknaneminn - 01.10.1971, Qupperneq 104

LÆKNANEMINN
8>,
geymslu, á sæti eða lukt eða hvar sem
verða vildi. Ilöfðu margir gaman af og
þó sérstaklega þeir sem miguna stund-
uðu.
Á spítala var farið eitthvaö þrisvar
og var það ánægjulegt að ýmsu leiti.
Einn merlcan mann hittum við, sá hjet
andrésson og var gerontólók. Sýndi hann
ljóslega fram á að gamalmenn eru eingu
ómerkari viðfángsefni en hvað annað.
Og allan tímann voru menn að týnast.
Sá fyrsti varð haltur á þriðja degi og
fór heim með viðkomu í Kaupinhafn.
Síða.r einn af öðrum unz fáir voru eftir
utan þá bræður.
Og þeir kvöddu með reisn.
„Svo cr mál með vexti, að neðst í
stigaganginum er steinþró ein ferhyrnd.
Ekki veit jeg til hvurs, hún var þarna
bara. Nóttina áður höfðu þeir setið að
drykkju & um þrjúlcitið hófst það. Lík-
um kvöldsins var safnað saman samt
hálfum djúsflöskum og ýmsu smálegu.
Allt þetta báru þeir uppá fjórðu hœ'j.
Steinþróin ósæ í rökkrinu og djúpinu.
Skva.ldur um stund. SíSan öskur, þögn
augnablik, skellur, b/othljóð & aftur
öskur. Þannig héldu þeir áfram til
morguns, þessi strákagrey.“
Sagan seglr djúsflöskuna hálffulla
hafna á barminum og veggurinn gólfið
allt þakið gumsi. Og svo hlógu þeir, ans
bestíur.
Danina tekur ekki að nefna.
Vertu svo blessaCur og sæil, Steini
minn, og ég bið kæriega a“ heiisa henni
mömmu þinni
aila tíð.
Rvík, 21.IX. ’71
Sigurjón Scoddann,
alias dictus Sigurður Árnason stud.med.
Lífið í læknadeild einkennist um þess-
ar mundir mest af nýsköpuninni á for-
stigum námsins. Þangað hefur safnast
saman undanfarin ár margt harðdug-
legt fólk úr nrenntaskólunum, sem vak-
ir vel um hag sinn gagnvart skipu-
leggjendum námsins, kennurum og eldri
stúdentum. Málefni læknadeildar hafa
síðustu misserin verið mjög í sviðsljósi
á almennum vettvangi, og val deildar-
innar á nemendum fyrsta árs til áfram-
haldandi náms hefur verið umdeilt, svo
ekki sé meira sagt. 1 öllum þessum
umræ'ðum og skrifum vill gleymast, að
fólk fellur frá námi í öðrum deildum
Háskólans. T.d. hefur það litla athygli
og umkvartanir vakið, að vorið 1971
útskrifuðust með fyrrihlutapróf í verk-
fræði frá H.l. nær helmingi færri en
upphaflega innrituðust til verkfræði-
náms haustið 1968. Þó var takmarkað
inn i verkfræðideild við ákveðnar lág-
markseinkunnir í stærðfræðideildar-
greinum. Sennilega er hvergi til nein
„eðlileg fallprósenta“, og prófun þekk-
ingar verður seint fyllilega „réttlát" fyr-
ir alla, en aðferðir háskóladeilda við
úrval hljóta að þurfa sífelldrar endur-
skoðunar við. 1 þessum sviptingum
hafa málefni eldri árganga læknadeild-
ar orðið lítið áberandi, en þau eru jafn
merk og áður. Þarf að fá meiri um-
ræðu um klínískt uppeldi læknastúdenta,
sem mættu sjálfir hugsa þau mál meir
og leggja örð í belg. Ætla mátti, að fíló-
sófískir þankar læknis Vopnaf jarðarhér-
aðs um kennslumál læknadeildar í síð-
asta Læknanema mundu ýta einhverjum
úr hópi ,,himnuspennumanna“ deildar-
innar út á ritvöllinn, en ekkert hefur
borizt enn. Finnist mönnum hlutur
preklínísku greinanna og kennara þeirra
vera of fyrirferðarmikill í íslenzku lækn-
isnámi, kann það einfaldlega að vera