Læknaneminn - 01.03.1974, Blaðsíða 38

ir viðbrögð þjóðfélagsins. Hið
fyrsta, sem vekur athygli manns
við lestur bæklingsins, er sú stað-
reynd, að í riti um raunveruleika-
flóttann er ekki minnst á langvin-
sælasta vímugjafa Islendinga og
þann vímugjafann, sem kostar
þjóðina mest í mannslífum, slys-
um og töpuðum vinnudögum, þ. e.
áfengið. Er orsakanna kannski að
leita í þeirri staðreynd, að ríkið
hagnast á sölu áfengis en ekki á
sölu annarra vímugjafa? Bækling-
ur þessi er vel gerður prentlega
séð og fullur af myndum, en inni-
haldið óvandað að sama skapi.
Vilhjálmur hirðir t. d. ekkert um
það að minnast á heimildir sínar,
enda auðvelt að slá fram illa rök-
studdum staðhæfingum í skjóli
heimildaleysis. Margt í ritinu kem-
ur alls ekki heim og saman við
texta ýmissa kennslubóka, enda
virðist hér um hreint áróðursrit
að ræða. Nokkur dæmi: „um það
bil 20% hassneytenda verði háðir
heróíni“, bls. 63. Um þetta segir
Sven Haugsgjerd í Nytt perspektiv
pá Psykiatrien, hls. 268: „Engar
rannsóknir eru til, sem leysa úr
þessurn spurningum, en að
minnsta kosti finnast sænskar
rannsóknir, sem greinilega stað-
hæfa, að langstærsti hluti (det
store flertallet) af þeim ungmenn-
um, sem neytt hafa hash, gerðu
það einungis endrum og sinnum
(sporadisk), og að þessu lang-
stærsti hluti fer ekki yfir í önnur
og hættulegri efni.“ A bls. 62
segir Vilhjálmur frá því, að hash
hafi verið nefnt „morðingjalyf -
„því að persónugallar, sem leiða
til slíkrar glæpahneigðar, eru ser-
staklega algengir meðal hassneyt-
enda“. í lokin segir svo Vilhjálm-
ur í hreinum æsifréttastíl fra
nokkrum þessara glæpa. Mönn-
um til skemmtunar birti ég her
eitt dæmi. „Maður reyndi að
drepa konu sína, en drap síðan
ömmu hennar{l), áður en hann
skaut sjálfan sig.“ Menn geta svo
borið þetta saman við orð Kringl-
ens, þar sem hann segir á bls. 248:
„Það er heldur ekkert samband a
milli glæpa (kriminalitet) og hass-
neyslu. Þvert á móti eru hassneyt-
endur oft á tíðum anti-aggressíft
og passíft fólk.“ í lok kaflans um
hassið er svo að finna leiðbeining-
ar fyrir foreldra, hvernig þau geti
á sem beztan hátt vitað, hvenær
börn þeirra eru farin að neyta
efnisins. Eru þessar upplýsingar
næsta spaugilegar, en hljóta mjög
að ala á tortryggni og ósamkomu-
lagi á heimilum, ef eftir þeim er
farið. Þær útheimta, að foreldrar
hafi börn sín undir stöðugu eftir-
liti. Þannig eiga foreldrar að
gruna börn sín um hassneyslu, ef
þáu liafa reykelsi á herbergjum
sínum, hafa ör þvaglát, ef þeim
kemur vel saman við óvini sma
og kennara, og jafnvel ef börnin
hafa góða matarlyst. Þessi dæmi
ættu að nægja til að sýna fram a
fáránleika áðurnefnds bæklings.
Þessi viðbrögð og greinilega
pólitísk afstaða, sem ríkisvaldið
hefur tekið í þessum málun, gera
þó lítið annað en svipta hulunni
af innrætinu. Viðbrögð ýmsra við
öllu því, sem þeir geta með fjar-
lægustu hugrenningatengslum sett
28
LÆKNANEMINN