Læknaneminn - 01.10.1975, Qupperneq 61

Framhalds-
og viöhaldsmenntun íslenskra lœkna
Tómas Á Jónasson, lœknir
Erindi flutt « umrœðufundi um:
••Yuudumúl viðvíhjundi mcnntun
heilbrigðisstétta og shipulagningu
heilbrigðismáUi á Norðurlöndum
l!)70—ltO“ sem haldin var í
Reyhjavíh 3.—(i. ohtáber 1974
á vegum Nordish Federation för
Mcdicinsh Fndervisning.
1 erindi þessu verður lýst framhalds- og viðhalds-
námi íslenskra lækna og, í samræmi við heiti ráð-
stefnunar, bent á þýðingu norræns samstarfs fyrir
þessa menntun.
Leyfi til almennra lækninga og til sérfræðistarfa
ei' hvoru tveggja gefið út af Heilbrigðismálaráðu-
neyiinu. Auk héraðsskyldunnar er krafist sjúkrahús-
starfs í ] ár til að hljóta almennt lækningaleyfi og
ljúka nær allir þessu starfi hérlendis. Til sérfræði-
viðurkenningar eru gerðar svipaðar kröfur og á hin-
um Norðurlöndunum, en að auki skal umsækjandi
hafa samið ritgerð, sem byggð er á eigin athugunum
og rannsóknum og fengið hana birta og viðurkennda
af Læknadeild Háskóla Islands. Mörg undanfarin ár
hafa flestir íslenskir læknar sótt sérfræðimenntun
sína til annarra landa, sérstaklega Danmerkur, Sví-
þjóðar, Bandaríkjanna og Stóra-Bretlands. Islensk-
um læknum hefur verið vel tekið í þessum löndum,
margir þeirra fengið stöður við Háskólasjúkrahús í
fremstu röð en aðrir orðið að láta sér lynda lakari
stofnanir. Þetta fyrirkomulag hefur auðsjáanlega
ekki fælt íslenska lækna frá framhaldsnámi því hér
a landi eru tiltölulega fleiri sérfræðingar en í öðr-
um löndum. Margra ára nám og starf við stóra
fiamhaldsmenntunarstofnun, þar sem gerðar eru
fyllstu kröfur um vönduð vinnubrögð í læknisstarfi,
kennslu og vísindarannsóknum gerir mögulega full-
komnari sérfræðimenntun en hægt er að veita hér á
landi. Þetta atriði má alls ekki gleymast er við ræð-
um hugsanlegar breytingar á tilhögun framhalds-
náms hér.
Þótt upphaflegur ásetningur viðkomandi sé annar,
hendir það marga íslenska lækna að snúa ekki heim
að námi loknu og veldur þetta meira tapi á dýr-
mætum starfskröftum en við höfum efni á. Má
telja að um 30% læknislærðra íslendinga séu að
jafnaði við framhaldsnám eða störf í öðrum löndum.
Þar við bætist að skort hefur við íslensk sjúkrahús
starfskraft sem í öðrum löndum hefur gegnt mikil-
vægu hlutverki hvað snertir meðferð sjúkra, sem
tengiliður yngri og eldri lækna og í rannsókna- og
vísindavinnu.
Á síðustu árum hefur orðið vart þeirrar breyting-
ar, að nokkrir íslenskir læknar hafa kosið að ljúka
hluta sérnáms síns hérlendis. Nokkrar af sérdeildum
íslenskra sjúkrahúsa hafa eflst svo að telja verður
þær uppfylla kröfur sem gerðar eru til kennslustofn-
ana. Eg nefni sem dæmi að nokkrir læknar hafa
hlotið verulegan hluta framhaldsnáms síns í rönt-
genfræðum á sjúkrahúsi í Reykjavík og lokið síðan
náminu í Svíþjóð. Það virðist því orðið tímabært
að koma skipulagi á framhaldsmenntun lækna á
Islandi.
I reglugerð Háskóla Islands er framhaldsmenntun
talin hlutverk læknadeildar. Þetta hlutverk hefur
læknadeildin ekki ráðið við. Læknafélag Islands
heíur nú óskað eft ír samvinnu við læknadeild um
skipulagningu á framhaldsnámi hérlendis. Stefnt er
að því marki að innan fárra ára verði læknum gert
kleift að ljúka sérnámi í heimilislækningum innan-
lands. Jafnframt verði sköpuð aðstaða við stærri
spítaladeildir til að veita ungum læknum hluta sér-
náms.
Meðal þeirra skilyrða sem fullnægja þarf til þess
LÆKNANEMINN
49