Læknaneminn - 01.10.1975, Síða 62

að slík breyting geti átt sér stað má nefna námsstöð-
ur við heilsugæslustöðvar og sjúkrahús, aukningu
kennslukrafta og hætta aðstöðu til vísindavinnu,
sem nú er mjög takmörkuð. Vegna kostnaðar og af
ýmsum öðrum ástæðum mun þessi nýskipan taka
nokkurn tíma en ég tel víst að hún sé framkvæmanleg
og að úr henni verði.
Hvað snertir norrænt samstarf um framhalds-
menntun lækna virðist þýðing þess mikilvægust fyrir
Islendinga. Eg geri ráð fyrir nauðsyn skipulegra
námsskeiða fyrir lækna í framhaldsnámi auk starfs-
þjálfunar á sjúkrahúsum. I þessu efni gæti reynsla
Norðurlandaþjóðanna í skipulagningu á námsskeið-
um og kennslukraftar þeirra vissulega orðið þýðing-
armikil hjálp. Álíka mikilvægt, en e. t. v. erfiðara úr-
lausnarefni, verður að útvega stöður til framhalds-
náms á Norðurlöndum fyrir þá íslenska lækna sem
eiga ólokið síðari hluta sérnáms síns.
Þegar rætt er um nám að loknu læknisprófi skiptir
viðhaldsmenntun ekki minna máli en framhalds-
menntun. Segja má að viðhaldsmenntun sína sæki
Islendingar líka út fyrir landsteinana í meira mæli
en tíðkast meðal annarra norrænna lækna. Náms-
skeið til viðhaldsmenntunar hafa verið haldin af
Læknafélagi íslands með fjárhagsstuðningi Heil-
brigðismálaráðuneytisins og Tryggingastofnunar
Ríkissins. Starf þetta hefur miðast mest megnis við
héraðs- og heimilislækna og hefur verið haldið 4ra
daga námskeið árlega og síðasta árs læknanemum
boðin þátttaka. Auk þessa hafa 6 sjúkrahús í Reykja-
vík og nágrenni látið í té 4-5 stunda fræðslu einn
laugardag hvert á vetri fyrir lækna utan sjúkra-
húsa, og hafa nokkrir þessarra fræðslufunda verið
endurteknir utan Reykjavíkur.
Áhugi á viðhaldsnámi hefur aukist hér á landi
sem annars staðar og dómur þátttakenda um þessa
fræðslu verið hagstæður en vænta má framfara með
aukinni reynslu. Ennþá hefur það vandamál lítið
verið rætt hvernig ná skuli til lækna, sem aldrei taka
þátt í námskeiðum og fundum, hvort hægt sé að
skylda eða örva til mætingar.
íslenskir læknar, sérstaklega sérfræðingar leita oft
samskipta við lækna í öðrum löndum með stuttum
heimsóknum eða lengri dvöl á spítaladeildum, með
þátttöku í læknaþingum og námskeiðum. Þessi sam-
skipti hljóta að vera mikilvæg fyrir lækna, sem starfa
í tiltölulega einangruðu samfélagi. Læknafélagið
hefur haft áhuga á að styðja meðlimi sína í þessu
og hefur fengið vingjarnleg tilboð frá Danmörku og
Noregi um þátttöku íslenskra lækna á námskeiðum
þar. Nýting þessa tilboðs hefur orðið takmörkuð
vegna hins mikla kostnaðar og vegna ófullnægjandi
upplýsinga.
Það hlýtur að vera fjárhagslegur ávinningur að
fá nokkra kennara til að koma hingað með nám-
skeið í stað þess að flytja 20-30 nemendur héðan til
Norðurlanda. Danskt námskeið um læknisfræðilegar
rannsóknaraðgerðir og tölfræði, sem tvívegis hefur
verið haldið hér á landi, þótti takast mjög vel og
hefir sannfært okkur um að norræn námskeið geti,
með viðeigandi breytingum, gegnt veigamiklu hlut-
verki í viðhaldsmenntun íslenskra lækna og um leið
stuðlað að samvinnu íslenskra og annarra norrænna
lækna.
Að síðustu vil ég endurtaka 4 atriði til frekari um-
ræðu:
1) Möguleikar á námsstöðum á Norðurlöndum fyrir
íslenska lækna, sem lokið hafa hluta sérnáms hér.
2) Bætt upplýsingakerfi um námskeið til framhalds-
og viðhaldsmenntunar og möguleikar á gagn-
kvæmri þátttöku Norðurlandaþjóðanna.
3) Flutningur námskeiða úr einu landi í annað, sér-
staklega frá Norðurlöndum hingað.
4) Undirbúin verði norræn framhalds- og viðhalds-
menntunarstofnun eins og Árni Kristinsson gerði
tillögu um á fundi Nordisk Federation för Medi-
cinsk Undervisning í marz 1974. Slík stofnun
gæti með hjálp þessa sambands aukið og bætt
möguleika til framhalds- og viðhaldsmenntunar
lækna á Norðurlöndum með umfangsmikilli sam-
hæfingu kennslumöguleika allra Norðurlanda-
þjóðanna.
50
LÆKNANEMINN