Læknaneminn - 01.10.1975, Blaðsíða 76

Kennslustund í líffœrafrœði á 16. öld.
oft svart á hvítu, sem sköguðu í flestum tilvikum
hátt á annan tuginn, okkur í vil.
AS leik loknum var gjarnan safnast saman í setu-
stofunni og skipzt á ættjarðarlögum og spjallað sam-
an, um leið og menn svöluðu þorsta sínum eftir
erfiðið með svalandi límonaðidrykkjum. Voru
þessar kvöldstundir hinar ánægjulegustu, sérstaklega
söngurinn, sem oft varð að æsispennandi ættjarðar-
lagasamkeppni. Vakti söngurinn verðskuldaða at-
hygli tilheyrenda og jafnvel svo, að kvöld eitt kom
gamall maður gangandi við staf úr nærliggjandi
húsi, hrærður af hrifningu og þakkaði innilega
klökkri röddu.
Englendingar hafa mjög sérstæða aðferð við að
vekja heimþrá gesta sinna: Þeir gefa þeim vondan
mat. Alltaf sami maturinn: Framhaldssúpa, hálfur
A4 af næfurþunnu kjötskæni, sem flestir voru sam-
mála um að nota hefði mátt beint undir smásjána
til P. A. D., mauksoðið grænmeti og moðvolg jóla-
kaka með sætmullubúðingi í eftirrétt. Margur nem-
inn grét sig glorsoltinn í svefn á hverju kvöldi og
hugsaði með söknuði til hrímkaldrar ýsu með
storknu floti, sem þá lá á diskum landans heima á
„klaka“. Er það verðugt verkefni að vinna að því,
að bankayfirvöld hækki gj aldeyriskvóta þann, sem
leyfður er í þessar ferðir, svo menn geti gert heim-
sóknir sínar á kínverskar „brælu-búllur“ að föstum
lið, að minnsta kosti á meðan Háskólinn setur ekki
upp neinar kröfur um gæði þess, sem hann festir
kaup á þar ytra.
Það voru því ófáir, sem fáruðust af einskærri föð-
urlandsást, þegar barðar þotunnar vældu á malbik-
inu suður á Miðnesheiði.
K. G. - Ó. S.
64
LÆICNANEMINN