Læknaneminn - 01.11.1977, Page 33

ffijög bagalegt fyrir stúdenta, bæði hvað varðar
lestrarþol þeirra og fjárhagsgetu. Ef kennarar sam-
ræmdu betur kennslu sína innbyrðis og gæfu fyrir-
lestra sína út fjölritaða, er líklegt að kennslubókum
fflætti fækka, en lífefnafræðilega þekkingu lækna-
stúdenta auka.
Um kennslu hinna ýmsu kennara og val námsbóka
er þetta helzt:
Baldur Símonarson flutti vel undirbúna fyrir-
lestra og gaf í upphafi sæmilegt yfirlit um efni
þeirra. Eg ráðlegg mönnum hiklaust að lesa kennslu-
bók Stryer um efni fyrirlestra Baldurs.
Kennsla Davíðs Davíðssonar prófessors er sér-
stök að því leyti, að hún er bæði óskipuleg og óskýr.
Kennsluna tengir hann hins vegar klíniskum þáttum
fremur en aðrar kennarar, og er það kostur.
Elín Olajsdóttir flutti vel undirbúna fyrirlestra
og gaf út mjög nákvæmt yfirlit um efni fyrirlestr-
anna. Stryer er sennilega hagkvæmust til lestrar í
viðfangsefni Elínar. Þó skildu menn lesa hana með
hliðsjón af fyrirlestrunum, því fjallað er um lilraun-
ir í Stryer, sem Elín minnist ekki á. Lehninger er
alltof nákvæmur og yfirgripsmikill í þessum hluta.
Hörður Filippusson flutti vel undirbúna og skýra
fyrirlestra. Idann hefur einnig þann góða vana að
gefa út fjölrit um efni fyrirlestranna, nokkuð sem
allir kennarar mættu taka upp. Kennslubók Lebn-
ingers fellur án vafa bezt að fyrirlestrum Harðar,
en einnig mætti nota Conn & Stumpf. Stryer er bins
vegar engan veginn fullnægjandi. Ekki er ástæða að
hræðast stærð bókar Lehninger, því að fyrirlestrar
Harðar gera hana fljótlesna og auðskilda.
Þorvaldur Veigar Guðmundsson flutti mjög vel
undirbúna og skýra fyrirlestra, sem hafa sérstöðu
að því leyti, að hægt er að komast mjög langt með
því að lesa þá eingöngu. En megingalli við fyrir-
lestra allra þeirra, sem á undan eru taldir er, að rétt
er tæpt á efninu. Fyrirlestrar þeirra ná því aldrei
mikið lengra en að þjóna sem lestrarskema. Er þetta
að vísu nokkuð mismunandi eftir kennurum, og
verstir bvað þetta snertir eru fyrirlestrar E. 0. um
kjarnsýrur og próteinsmíð. Undirritaður teldi það
til bóta í þessum efnum að fjölga fyrirlestrum, og
þá á kostnað meira og minna gagnslausra verklegra
tíma. Þorvaldur gefur ekki út nákvæml yfirlit yfir
fyrirlestrana, en það skaðar ekki svo mikið, þegar
fyrirlestrar eru mjög fullnægjandi. Síðasta vetur var
vinsælast að lesa plasmaprótein í Harper, en hor-
món í Guyton.
Arangur í prófinu síðasta vor var mjög lélegur.
Fall var 20-30% og einkunnir lágar. Má leita á-
stæðna hjá bæði kennurum og nemendum.
Bogi Andersen.
LífcSl isfrœði
Kennarar í lífeðlisfræði veturinn 1976-77 voru
prófessor Jóhann Axelsson, er kenndi aðallega raf-
lífeðlisfræði og um slétta vöðva, Sigurður Friðjóns-
son lektor, er kenndi um þverrákótta vöðva, skyn-
færi og taugalífeðlisfræði, Stefán Jónsson leklor, er
kenndi um hjarta, blóðrás, öndun, nýru, vatnsbú-
skap og meltingu. Kenndu Jóhann Axelsson og Sig-
urður Friðjónsson fyrri hluta vetrar til jóla, en
Stefán Jónsson síðari hluta vetrar til vors. Mótaðist
kennslan mjög af hverjum kennara fyrir sig, og
verður gerð grein fyrir því hér á eftir.
Þungamiðjan í kennslu Jóhanns Axelssonar var
marklýsing, að mestu byggð á spurningaformi og
var þannig reynt að takmarka námsefnið við öll þau
atriði er hann krafðist kunnáttu um. Eiginlega fyrir-
lestra flutti hann ekki, heldur fóru tímar bans í um-
ræðu um einstök atriði eða spurningar marklýsing-
arinnar.
Undirrituðum fundust umræður Jóhanns Axels-
sonar skemmtilegar áheyrnar, en á skorti að yfir-
ferðin væri kerfisbundin og leiddi það oft til endur-
tekningar sömu atriða, en önnur gleymdust. Hug-
mynd Jóhanns Axelssonar um nákvæma afmörkun
námsefnis með marklýsingu var að okkar dómi
mjög góð, en hins vegar nýttist hún ekki sem skyldi
þar eð úrvinnsla hennar var of tímafrek og gáfust
flestir fljótlega upp á slíkum vinnubrögðum. Hug-
myndir Jóhanns Axelssonar um ,,akademisk vinnu-
brögð“, þ. e. aðdrátt heimilda og gagnasöfnun úr
ýmsum áttum henta illa læknanemum á öðru ári,
þar sem tileinkun mikils efnismagns á skömmum
tíma er óhjákvæmileg og æskilegasta .kennsluformið
væri skipulegir fyrirlestrar með áherslu á aðalatriði.
Kennslan mótaðist mjög af vinnu Jóhanns Axels-
sonar sem vísindamanns í lífeðlisfræði, og var náms-
LÆKNANEMINN
25