Læknaneminn - 01.07.1979, Side 9

magni og/eða virkni vissra efna. Loks eru kynntar
helstu aðferðir, sem beitt er við þekkingarleit á sviði
lífefnafræðinnar.
Markmiðið er, að læknanemar kunni það mikið í
lífefnafræði að þeir geti skilið sjúklegar breytingar
i emstökum frumum og í líkamanum í heild og raun-
ar ekki síður að læknanemar komist á það þekking-
arstig að þeir getið lesið og skilið efni, sem birtist
í læknisfræðilegum tímaritum og fylgst með fram-
þróun í læknisfræði.
2. Hverjir eru helstu annmarhar
á hennslufijrirhoniulaiiinu otj hvað er
til úrháta?
Davíð: Kennslan er í fyrirlestrum og verklegum
æfingum. Fyrirlestur er eitt form hópkennslu. Hann
nær elcki eins til allra. Nemendur eru ólíkir. Einum
lætur vel að lesa, öðrum að hlusta, þeim þriðja að
skoða myndir o. s. frv. Einum nemanda hentar hæg-
ari framsetning en öðrum. Góður fyrirlestur krefst
mikils undirbúnings fyrirlesara, skipulegrar fram-
setningar á Ijósu máli, sýningu sláandi skýringa-
mynda o. s. frv.
Alkunnur ókostur fyrirlestrarformsins er að hlust-
andinn er „passivur“. Nauðsynlegt er því að hann
fari yfir efni fyrirlestursins strax að honum loknum
með lestri kennslubóka, eða það sem ég held að sé
hetra, að hann kynni sér námsefnið fyrir fyrirlestur-
mn. Það gefur honum kost á að taka afstöðu til efn-
tsþátta eftir því sem farið er yfir þá og að loknum
fyrirlestri að fá frekari skýringu ef þarf.
Við höfum reynt smáhópakennslu, umræðufundi
með ca. 8 stúdentum um valið efni. Þessir fundir
mistókust m. a. vegna ónógs undirbúnings stúdenta.
Elín: Kennslufyrirkomulagið miðar að því að
kennarar fari yfir kennsluefnið í fyrirlestrum og
'kynni þannig námsefnið fyrir nemendum. Nemendur
eru hlutlausir áheyrendur í tímum og þeim er i
sjálfsvald sett hvenær og hvernig þeir tileinka sér þá
þekkingu á námsefninu sem þeir eru krafðir um á
prófi. Þetta er ódýrt kennsluform og fyrirkomulag
sem margir nemendur láta. sér vel líka. Hins vegar er
það óneitanlega mun frjórra fyrirkomulag, ef tjá-
skipti geta átt sér stað milli nemenda og kennara, t.
d. á umræðufundum í litlum hópi eða með einstakl-
Elín Olafsdóttir lektor.
ingsbundinni verkefnavinnu nemenda. Slíkt fyrir-
komulag kostar oftast meiri vinnu bæði nemenda og
kennara, en þó væri sennilega unnt að breyta núver-
andi kennslus'kipulagi að einhverju leyti yfir í þessa
átt, ef báðir aðilar, kennarar og nemendur, hefðu
áhuga á.
Hörður: Kennslufyrirkomulog í grunngreinum
læknisfræði er mjög hefðbundið, þ. e. fyrirlestrar og
verkleg kennsla. Um verklega kennslu verður fjallað
síðar.
Annmarkar fyrirlestrakennslu eru að mestu aug-
ljósir og alkunnir. Kennslufróðir menn telja að fyr-
irlestrarformið sé ekki heppilegt kennsluform, sé
það notað eingöngu. En hvað getur komið í stað-
inn? Það sem helst kemur til greina er sjálfstæður
lestur, viðtöl kennara og nemenda, umræðufundir
með fleiri eða færri nemendum og ýmiss konar rit-
gerðasmíð og verkefnavinna nemenda. Þannig
breyttir kennsluhættir eru þó örugglega mun frekari
á tíma kennara, svo að í mörgum greinum væri þeg-
ar af kennaraskorti einum saman ógerlegt að taka
þá upp. Þetta á einkum við þar sem hópar nemenda
læknaneminn
7