Stuðlaberg - 01.12.2016, Side 16

16 STUÐLABERG 2/2016
Kristján Einarsson fæddist 16. júlí 1916 að
Djúpalæk í Skeggjastaðahreppi í Norður­
Múlasýslu. Kristján var einn af fjórtán systk­
inum. Þau ólust upp við mikla fátækt og
komust ekki öll til fullorðinsára. Kristján naut
ekki mikillar skólagöngu en var þó einn vetur
á Eiðum, 1936–1937. Í kjölfarið komst hann í
Menntaskólann á Akureyri en flosnaði upp úr
því námi vegna veikinda.
Kristján kvæntist Unni Friðbjarnardóttur
árið 1940. Þau hjónin hófu búskap að Staðar­
tungu í Hörgárdal, sem er fæðingarstaður
Unnar. Síðar bjuggu þau lengi í Hveragerði
þar sem Kristján vann ýmsa íhlaupavinnu
en árið 1961 bauðst honum að verða ritstjóri
Verkamannsins á Akureyri og fluttu þau þá
norður og áttu þar heima upp frá því. Þau
eignuðust einn son, Kristján, sem síðar varð
prófessor í heimspeki. Kristján
eldri lést árið 1994. Hann sendi
frá sér þrettán ljóðabækur og auk
þess voru tvisvar gefin út safn­
rit með úrvali úr ljóðum hans.
Heildarsafnið, sem innihélt allt
sem hann hafði sent frá sér, kom
svo út í einni bók 2007, árið sem
Unnur varð níræð.
Ég man ekki hvenær fundum
okkar Kristjáns bar fyrst saman.
Þegar ég lít til baka finnst mér
eins og kynni okkar hafi alltaf
verið til staðar. Ég leitaði til hans
sem ungt skáld, fullur af óljósum
hugmyndum um kveðskap, stóð
auk þess í vonlausri baráttu við
alvarlega tilvistarkreppu. Kristján
tók mér vel. Hann fylgdist vel með
okkur menntskælingunum og
hafði gaman af uppátækjum okkar,
fullur af kímni og föðurlegum
skilningi, fyrirgaf okkur dellurnar og var alltaf
til viðræðna um hvað sem var. Ég sótti mikið
á skrifstofu Verkamannsins í Brekkugötunni.
Stundum hjálpaði ég ritstjóranum að pakka
blaðinu í þar til gerðar umbúðir svo að það
kæmist til áskrifenda, fékk í staðinn kaffi ‒ og
vináttu skáldsins.
Kristján hvatti mig til frekari dáða í kveð­
skaparlistinni. Hann birti vísur eftir mig í
blaðinu sem hann stýrði og svo las hann
skólablöðin þar sem við unglingarnir vorum
að þreifa fyrir okkur á ritvellinum, gaf
stundum góð ráð, alltaf jákvæður og upp­
örvandi. Ég held að hann hafi haft svolítið
gaman af ungæðishættinum í okkur.
Ég nefndi eitt sinn við Kristján að mig
langaði til að bera undir hann kvæði sem ég
hafði ort. Hann tók því vel, bauð mér heim
Kristján frá Djúpalæk.
„Svona gerir maður ekki“
Ritstjóri rifjar upp samskipti við skáldið frá Djúpalæk