Úrval - 01.12.1962, Síða 150

158
Þegar Murrough kom lil Winni-
peg var þar enn virkisborg land-
nema á bökkum Assíniboine og
Rauðafljóts, og þótti hinum unga
Lundúnabúa, sem þar væri sjálft
villta vestrið. Það var forin, sem
setti helzt svip sinn á borgina,
en læknaskólinn var þar hámark
allrar menningar. í raun réttri
hafði skóli þessi starfað óslitið
frá því 1883, og var því stofnað-
ur tveim árum áður en Rauð-
skinnar gerðu sína síðustu til-
raun tii að hrekja hina hvítu
landnema á brott þaðan.
Murrough heimsótti skólann
við fyrsta tækifæri. Það var að
vísu frumstæð stofnun, saman-
borið við St. Marys læknaskól-
ann, en um hana lá þó eina leið-
in, sem honum var fær að því
takmarki, sem honum hafði mis-
tekizt að ná í St. Marys. Enn var
Murrough þó löng leið að' því
marki, og erfið að sama skapi.
í fjögur ár samfleytt varð hann
að þræla á búgörðum, við járn-
brautalagningu og i kolanámum,
áður en hann gat hafið námið
aftur.
Fyrst í stað eftir að hann inn-
ritaðist i læknaskólann, í októ-
bermánuði 1894, bjó hann í ódýru
gistihúsherbergi og snæddi á mat-
sölustöðum. En brátt fannst hon-
um það of kostnaðarsamt, svo
hann gekk i félag við annan
læknanema, og tóku þeir á leigu
Ú R VA L
ódýrt herbergi í íbúðarhúsi við
eina af aðalgötum borgarinnar.
Stúlkur nokkrar bjuggu þar í
næstu herbergjum, og þóttust
þeir brátt verða þess vísari, aö
þær legðu stund á atvinnuveg,
sem var mun eldri en öll lækna-
visindi, þar eð gestir heimsóttu
þær oft með leynd á næturþeli,
en voru allir á bak og burt í
dögun.
Ekki ieið á löngu úður en þær
virtust fá áhuga á högum þess-
arra tveggja sambýlinga sinna,
þótt með öðrum hætti væri. „Ég
geri ráö fyrir að þær hafi fengið
grun um að við lifðum heldur
spart í mat,“ segir Murrough,
enda var það satt. Að minnsta
kosti kom móðurumhyggja þeirra
fyrst i ijós á þann hátt, að við
fórum að finna allskonar lost-
æti á borðum, þegar við komum
heim úr skólanum -— rjóma, fiesk
og egg, ávaxtamauk, smákökur
og ýmislegt annað þess háttar.
Við mótmæltum harðlega þessari
rausn, en þær tóku mótmæli
okkar alls ekki til greina. Og ég
verð að játa, að mér að minnsta
kosti bragðaðist þessi matur
ágætlega.
„Sadie, Rósa og Celeste voru
okkur góðir sambýlingar, og við
forðuðumst að hafa nokkur af-
skipti af þeirra einkamálum. Það
var þeirra einna, hvernig þær
höguðu breytni sinni, og við