Úrval - 01.04.1966, Side 19

SIGURVEGARI FJALLANNA
17
Zermatt til þess að klifra upp á
tind fjalls þessa. Flestir þeirra höfðu
valið suðurleiðina, sem er tiltölu-
lega auðveld. En nú ætlaði ítalinn
Walter Bonatti, hinn mikli fjall-
göngumaður og sigurvegari margra
Alpatinda, að reyna það, sem æfð-
ir fjallgöngumenn kölluðu hið „ó-
mögulega“ —• direttissima, að klifra
beinustu leið upp hina bröttu, ísi
þöktu norðurhlíð fjallsins, en sú
leið er svo snarbrött, að leiðsögu-
menn tala um hana sem „leiðina
er vatnsdropi myndi fara.“ Enginn
hafði nokkru tíma reynt að klifra
þessa 3.500 feta háu, snarbröttu
hamra um hávetur.
Tvo síðustu dagana höfðu íbúar
Zermatts beint sjónaukum sínum og
stjörnukíkjum að litlu mannver-
unni, sem sniglaðist upp bratta
hamrana. Hann var klæddur í gula
stormúlpu, hnéháar rauðar legg-
hlífar og rauða prjónahúfu, Hann
líktist því framandi skordýri, er
hann sniglaðist þarna upp eftir
risavöxnum, snjóhvítum hamra-
veggnum.
Þorpsbúar biðu þögulir eftir
merki því, sem Bonatti gaf þeim
einu sinni á nóttu hverri: grænu
Ijósmerki, sem boðaði, að hann
ætlaði að halda áfram upp á við.
Ef hann hefði aftur á móti í hyggju
að snúa við, ætlaði hann að gefa
þeim rautt merki. Og klukkan ná-
kvæmlega átta mátti greina dauft,
grænt ljós hátt uppi í hamraveggj-
unum. Bonatti ætlaði ekki að gef-
ast upp.
Han náði í 12.144 feta hæð. Ljós-
in í Zermatt glömpuðu örlítil óra-
langt fyrir neðan hann. Hann lá
þarna skjálfandi í „rúmi“ sínu,
sem hékk þarna yfir hyldýpinu,
fest með köðlum við tvo „pitona“
sem hann hafði rekið í hamravegg-
inn. („Piton“ er stálfleinn með gati
á endanum, sem hægt er að festa
lykkju og kaðla í. Flein þennan
reka fjallgöngumenn í sprungur og
rifur, og er hann eitt þeirra helzta
hjálpartæki. Ef fleinn losnaði eða
kaðall slitnaði, myndi hann hrapa
til bana niður á Piefmattenjökul-
inn, sem var meira en hálfri mílu
fyrir neðan hann. Bonatti bræddi
svolítinn snjó með sprittækinu
sínu, lagaði sér kaffi og borðaði
nokkra kexmola og bita af þurrk-
uðu geitakjöti.
Kuldinn var alveg nístandi. Sól-
gleraugu Bonatti höfðu sprungið í
frostinu, og hálfblindaðist hann því,
er ískaldar vindhviður börðu utan
hamraveggina. Fingur hans voru
bólgnir, sprungnir og blóðugir.
Hann hafði klifrað mestalla leiðina
vettlingalaus. Hann kaus heldur að
geta þreifað með berum höndunum
um hamraveggina í leit að stein-
nibbum og sprungum, þar eð þann-
ig var auðveldara fyrir hann að
prófa það, hvort treysta mætti hin-
um ýmsu nibbum og sprungum eða
hvort líkindi væru til þess, að þær
létu undan þunga hans. Oft varð
hann að brjóta ísinn uppi yfir höfði
sér með exi sinni til þess að finna
eitthvert hald fyrir fingur sína eða
fleininn.
Hann yrði að gera slíkt hið sama
í nótt og hann hafði gert undan-
farna nótt, til þess að fætur hans
mundi ekki kala. Hann yrði að
þvinga sig til þess að vaka og halda