Úrval - 01.04.1966, Síða 41

HUNDARÆKT
39
anna í því skyni að afla sér lífsvið-
urværis hefur sett stimpil sinn á
mörg hundakyn. Smalahundamir
þurfa að gegna sinni vinnuskyldu
eins og húsbændur þeirra. Fjár-
gæzlustörf þeirra hafa gert það að
verkum, að ræktuð hafa verið fjöl-
mörg afbrigði hunda þessara, allt
frá hinum failega skozka „collie“
og „Alsatian-hundinum“ (Elsass-
hundinum) til enska fjárhundsins,
sem gengur undir nafninu „Old
English“.
Ymsar aðrar tegundir vinnuhunda
eru einnig skýr dæmi um markvissa
rækt, sem miðar að því að fá fram
viss einkenni og eiginleika í sér-
stökum tilgangi. „Samoyedinn" er
sleðahundur heimskautasvæða
Evrópu. „Stórdaninn“ er hinn full-
komni varðhundur, Nýfundnalands-
hundurinn á ekki sinn líka, þegar
bjarga þarf mönnum úr lífsháska
og Sankti Bernhardshundurinn er
snillingur í að rekja slóð og ryðja
braut í nýföllnum snjó í fjöllum.
sem eru jafnvel lífshættuleg fyrir
munkana, sem hafa alið þar allan
sinn aldur.
Vegna sinnar miklu greindar er
loðhundurinn hinn eini og sanni
fjölleikahússhundur. Jafnvel hafa
menn notfært sér greind hans í
afbrotaskyni, t.d. til þess að smygla
kniplingum inn í Belgíu. Var knipl-
ingunum vafið utan um skrokk
hundsins. Svo slyngir voru hund-
arnir, að smyglaraloðhundar héldu
sig alltaf í að minnsta kosti hundr-
að feta fjarlægð frá öllum einkenn-
isklæddum mönnum.
Veiðihundar. En það er veiðiíþrótt-
in fremur en vinnan, sem hefur
verið sú driffjöður, sem orðið hef-
ur undirrót flestra afbrigða hinna
ýmsu hundakynja. Og kröfur þær,
sem hinar ýmsu tegundir veiða hafa