Úrval - 01.12.1966, Síða 10

8
ÚRVAL
lausir með öllu. Vandamálið er
ekki aðeins það, að of mikill hluti
kennaranna eru konur. Mesta hætt-
an liggur í því að skólinn er um of
heimur konunnar, miðaður við kon-
ur og stjórnað af konum. Siðaregl-
ur skólans fela í sér ákvæði um sið-
semi, hlýðni, háttprýði, hreinlæti,
þögn, og einnig líkamlegt og jafn-
vel andlegt aðgerðarleysi. Sumt af
þessu, ef til vill margt, getur verið
gott og nauðsynlegt. En herþjálfun
getur framfylgt nokkru af þessum
siðareglum eins og hlýðni og aga
á mönnum án þess að gera þá kveif-
arlega eða kvenlega, eins og þeir
verða í skólunum. Til allrar óham-
ingju eru hinar karlmannlegu
dyggðir algjörlega andstæðar kven-
legum dyggðum skólanna. Eðli
karlmanna er framkvæmdasemi á
öllum sviðum, fremur en aðgerðar-
leysi. Það krefst framkvæmda og
hreyfingar fremur en þess að sitja
kyrr. Þeim fellur betur að vera
sjálfstæðir en undir annarra stjórn,
tala fremur en þegja, hugrekki
fremur en hugleysi eða hlédrægni
og vilja heldur slást en lifa í ei-
lífum friði. Ein af reglum kven-
fólks er að leggja mikið á sig í
námi en það er mjög andstætt eðli
drengja. Einnig er eitt af grundvall-
aratriðum vandamálsins að drengir
hafa meiri orku og afl til fram-
kvæmda og hreyfinga, þeir borða
meira og þeir geta andað frá sér
allt að 40% meiri kolsýru en stúlk-
ur. Enda þótt hver drengur verði
að læra að vera sinn eigin herra,
krefst skólinn þess, að hann hlýði
yfirvöldum hans hversu gerræðisleg
og óskynsamleg sem þau eru. En
raunum drengsins er sannarlega
ekki hér með lokið. Auk þess anda
sem ríkir í skólanum verður hann
einnig að berjast við námsefnið. I
ljós kemur að einnig það virðist
vera sniðið við hæfi kvenfólks.
Sem dæmi má taka tungu og bók-
menntir, sem hvort tveggja eru
ómissanleg fög. Kennsla í þeim
einkennist algjörlega af kvenleg-
um smekk eins og til að undir-
strika við drengina að ritað mál,
bækur, ímyndunaraflið og listir, séu
einkaeign kvenfólks og þeirra
einkennilegu karlmanna sem hafa
sama áhuga og þær.
Fyrst við teljum okkur þurfa að
klyfja drengi af móðurmálskennslu
á hverju skólaári, hljótum við að
geta fundið leiðir til að sannfæra
þá um að ,,góðar“ bókmenntir geti
verið harðsoðnar, einfaldar og
speglað þeirra eigin tilfinningar og
reynslu. Hvers vegna þarf til dæm-
is við kennslu í Shakespeare að
sleppa blóðugum átökum eða ber-
orðum setningum, sem standa
Goldfinger fyllilega á sporði, en
láta í stað þess ljóðrænu málsins
og bragfræði tröllríða öllu?
Allt leiðir þetta okkur aftur til
orða og atriða sem við höfum rætt
án þess að hafast nokkuð að.
Þetta á við um lífræna kennslu,
rannsóknir, lausnir vandamála,
ævintýri og athafnir. Vegna þess
að drengi langar til að ráða yfir
heimi sínum fremur en að hreiðra
um sig í honum, eru þeir oft hug-
fangnir af vélum, tækni og hinum
merkilegu gátum náttúrunnar.
Þessi áhugamál karlmannsins eru
næstum of augljós til að nefna þau.