Úrval - 01.03.1969, Síða 28

26
ÚRVAL
quette, ekur hann á hverjum morgni
til Parísar, leggur bílnum og geng-
ur um á götunum í borginni, sem
hann ber svo hlýjar tilfinningar til.
Hann gefur sér tíma til að masa við
ýmsa roskna borgara, sem hann
hefur aldrei þekkt, en þeir kannast
vel við hann.
Hann gleymir sjaldr.ast þeim,
sem hann hefur átt eitthvert sam-
starf við um ævina. Aldrei er hann
í það miklum önnum, að hann geti
ekki gefið sér tíma til að neyta há-
degisverðar með rosknu fólki úr
hinu fátæka hverfi Parísar, Ménil-
montant, en þar fæddist hann árið
1888, sama árið og Eiffelturninn var
reistur. En segja má, að Maurice sé
tákn Parísarborgar engu síður en
þessi frægi turn.
Við hittum Maurice í fyrsta sinn
fyrir rúmum tíu árum; til stóð, að
við ættum við hann samtal á sveita-
setri hans, sem hann hefur nefnt
„La Lousue“, en það er gælunafnið
á mömmu hans. Við ókum upp
óvenjulegan, mjóan malarstíg og
hemluðum snarlega, er Maurice
birtist skyndilega til að taka á
móti okkur. Eftir tveggja stunda
þægilegt samtal fylgdi hann okkur
aftur til bílsins, og þá varð honum
að orði, kankvís á svipinn: „Þegar
þið komið aftur á morgun, ættuð
þið að prófa akbrautina upp að hús-
inu. Hún er þarna hinum megin við
hornið og er talsvert greiðfærari
en gangstígurinn!“
Þetta voru fyrstu kynni okkar
af hinum mannlega, hlýlega Maurice
Chevalier, sem átt hefur svo auð-
veldan aðgang að hjörtum fólksins.
Það er sama, hvað áhorfendasalur-
inn er stór, þar sem hann kemur
fram, ævinlega tekst honum auð-
veldlega að brúa bilið milli sín og
viðstaddra.
Maurice var þegar orðin fræg
stjarna í Frakklandi, þegar hann
árið 1928 hleypti heimdraganum til
Hollywood, kvikmyndaborgarinnar
miklu, í von um, að ná árangri þar.
í fyrstu kvikmynd sinni „París,
París“ söng hann lagið ,,Louise“,
og þar með var heillabraut hans
mörkuð! Á örskammri stund varð
fransmaðurinn með framdregnu,
kýmilegu neðrivörina heimsfrægur.
Maurice tók sér ferð á hendur
frá Hollywood til Evrópu í þeim til-
gangi að prófa sig áfram með nýja
aðferð sem skemmtikraftur: að
skemmta einn á sviðinu (one-man-
show). Hann treysti á sjálfan sig,
var sannfærður um, að hann gæti
haldið athygli samkomugesta vak-
andi, þótt hann væri allan tímann
einn á sviðinu.
En síðari heimstyrjöldin kom í
veg fyrir áform hans. Þegar friður
loks komst á, einsetti hann sér að
taka á ný upp þráðinn. En vinir
hans aðvöruðu hann og sögðu: „Að
vera á sviðinu aleinn í hálfan ann-
an tíma án þess að hafa nokkuð til
aðstoðar annað en flygil! Það verð-
ur ekki annað en kollsteypa hjá
þér.“
En vinir hans höfðu ekki rétt
fyrir sér í þessu. Undirtektirnar í
Cannes og Lyon voru afburðagóðar.
Og eftir að hafa endurtekið sömu
dagskrá í Hollywood var Billy
Wilder ieiðbeinandi einn af hinum
mörgu aðdáendum, sem ruddust