Úrval - 01.03.1969, Page 53

EINN FÓTUR, EITT AUGA, EINN SONUR
Yið gátum nú hvorki eða vildum
borga helmingi meira en um var
samið, og fóru svo leikar að dón-
inn sneri aftur með okkur. En í
bakaleiðinni komum við að Lög-
bergi og töfðum þar um stund. Þar
voru fyrir liðsforingjar af íslands
Falk — reglulega reffilegir og góð-
ir menn. Þeir gáfu okkur tvisvar
kaffi og með því, tóku af okkur
myndir og dönsuðu við okkur. Það
voru fínir menn. Þeir gerðu alltaf
,,svona“, ef þeir vildu okkur eitt-
hvað. Og um leið bregður Jóhanna
hendinni upp að gagnauganu og
brosir unggæðislega. En þeir sviku
að senda okkur myndirnar eins og
þeir lofuðu. Líklega hafa þeir bara
gleymt því.
Þetta var nú allt og sumt og það
eina, sem ég skemmti mér í þau
hartnær tuttugu ár sem ég var
vinnukona. Minna gat það ekki ver-
ið, elskurnar mínar. Og kaupið mitt.
Það voru oftast 35 krónur á ári. Af
því þurfti ég að sjá fyrir móður
minni. Hún lifði og dó á minn
kostnað, eftir að ég fór að vinna.
Ræðan eftir hana átti að kosta sex
krónur samkvæmt taxta. Prestur-
inn okkar, sem vissi gjörla um
ástæður mínar, bauðst til að selja
mér ræðuna fyrir hálfvirði — eða
þrjár krónur. En þegar ég borgaði
honum stóð svo á, að ég átti aðeins
tvo tveggja krónu peninga. Þá sagði
hann: Við skulum hafa það svona,
Jóhanna mín. Ekki gat hjartað séð
af einni krónu.
Á krossmessu 1907 réðst ég sem
bústýra til búandi lausamanns á
Skólavörðustíg. Varð ég fljótt að
vinna fyrir húsbónda mínum, því
51
að hann var tímunum saman at-
vinnulaus. En þar sem mér þótti
vænt um hann, sætti ég mig við
þetta og vel það —■ því að ég átti
einnig með honum barn. Og til að
sjá okkur farborða setti ég upp
brauð- og mjólkursölu og stóð þar
með barnið á handleggnum allan
daginn. Það voru erfiðir dagar.
Svo henti mig það óhapp að detta
í stiga og meiða mig í hné. Þetta
var um haust. Þann vetur allan var
ég hölt — og um vorið var ég flutt
á Landakotsspítala, sem þá var ný-
stofnaður. Þar lá ég í tíu mánuði
og kom þaðan heil heilsu — en
annar fóturinn minn var höggvinn
af um mitt læri. Þá og síðan hef ég
hökt um eineyg og einfætt.
Sumarið sem ég lá á spítalanum
kom húsbóndi minn og barnsfaðir
ríðandi vestur í Landakot til að
heimsækja mig. Drenghnokkann
okkar reiddi hann á hnakknefinu.
Nú hafði hann þau gleðitíðindi að
færa mér, að hann hefði fengið
vinnu uppi í sveit og væri á förum
þangað til að vinna fyrir okkur.
Kvaddi hann mig síðan með mestu
virktum og fór. Seinna frétti ég, að
hann mundi hafa farið til Ameríku
þá um kvöldið. Síðan hef ég ekki
séð hann — og það mun heldur
ekki eiga fyrir mér að liggja að sjá
framan í andlitið á honum. Hann
var maður fríður og glæsilegur,
þrátt fyrir allt.
Eftir spítalaleguna hafði ég ofan
af fyrir mér og drengnum mínum
með tauþvottum og þjónustu. Og
síðan hef ég þvegið, bætt og stagað
föt frá morgni til kvölds í öll þessi
ár. Eg hef þjónað ráðherrum og