Úrval - 01.03.1969, Blaðsíða 67

SÉRFRÆÐINGUR Á SVIÐI SKJALAFALSANA
65
handarsérfræðingarnir kváðust
ekki sjá neinn mun á skriftinni og
rithönd Mussolinis. Ekki tók hann
heldur alvarlega, að sonur Musso-
linis fullyrti, að dagbókin væri ó-
fölsuð.
Það, sem Grant hafði mestan á-
huga á varðandi mál þetta, var
pappírinn, sem notaður var til rit-
verksins. Grant þótti eitthvað at-
hugavert við gæðin við fyrstu á-
þreifingu. Hann klippti því lítið
horn af einu blaðinu og rannsakaði
það efnafræðilega. Kom þá í ljós,
að í pappírnum var viss tegund af
hálmi, — en pappír af þeirri gerð
var ekki byrjað að framleiða í ítal-
íu árið 1936. Mussolini hlaut því að
vera saklaus af að hafa notað slík-
an pappír. Á þeirri forsendu dæmdi
Grant dagbókina falsaða.
Júlíus Grant er nú orðinn 67 ára
að aldri, en samt eru ekki mörg
grá hár í dökkbrúnu hárinu, og
ekkert óeðlilegt hold er á spengi-
legum skrokknum. Konan hans full-
yrðir, að hún viti ekki um neinn
mann, sem vinni meira en hann.
Hann afgreiðir að meðaltali fjög-
ur mál í viku hverri og gleymir oft-
lega tímanum vegna starfsákafans
og hættir þá ekki, fyrr en þreytan
hefur næstum yfirbugað hann. En
um helgar tekur hann sér frí. Fjöl-
skyldan hefur eignarétt á lítilli eyju
í Temsá, nálægt Windsor-kastalan-
um. Þar dvelur hann laugardaga,
og sunnudaga, og oftast unir hann
sér í einum bátanna sinna, en þeir
eru þrír.
Grant hefur ritað meira en tylft
bóka um falsanir auk hinnar stóru
efnafræðilegu orðabókar, sem hann
telur vera sitt höfuðverk, og það
rit endurskoðar hann stöðugt.
Grant hefur leyst úr verkefnum
fyrir einstaklinga, fyrirtæki og yf-
irvöld í nálega 85 löndum. Til að
mynda verður hvert nýstofnað þjóð-
ríki í Afríku að gefa út sína eigin
peningaseðla og verðbréf, og þá er
oft ráðgazt við Grant. Hann tekur
starf sitt það alvarlega, að hann
hefur lagt á sig að ferðast um skóg-
lendi Indlands og Afríku með það
eitt í huga að rannsaka þar tré, sem
nota megi í sérstakar pappírsgerðir.
Það eitt að sitja í skrifstofu Grants
eina dagstund nægir til að sann-
færast um álit það, sem hann nýtur
hvarvetna. Klukkustundirnar tvær,
sem ég var staddur þar, var ekkert
hlé á símahringingum til hans. Fyrst
var upphringing frá Trinidad, og
naumast hafði hann lagt á, fyrr en
hringt var frá Sameinuðu þjóðun-
um. í báðum tilfellum var beðið um
aðstoð hans varðandi pappírsvanda-
mál.
Þar næst lét einhver í Amsterdam
hejrra í sér — spurði hvort hann
gæti komið strax með flugvél og
aðgætt hvort prentsverta og pappír,
sem ætlað var í ríkisskuldabréf,
væri öruggt gegn fölsunum. Enn-
fremur var hringt frá Súdan og
Grant beðinn að koma þangað suð-
ureftir og kynna sér, hvort unnt
væri að nota stilka baðmullar-
plantnanna þar til pappírsfram-
leiðslu.
„Ég ferðast til útlanda fimm til
sex sinnum á ári,“ segir Grant. „Og
ég hef ekkert hálfverk á því, þar
sem ég hef gaman af þessum ferð-