Úrval - 01.03.1969, Blaðsíða 82

80
ÚRVAL
lagi verði að afneita heilagri Þrenn-
ingu og sverja fyrir hana, svo og
kristna trú og skírn. Sérstaklega
verða þær, hvenær sem presturinn
les guðspjallatextann í kirkjunn',
að lýsa það allt lygi með sjálfum
sér og gera sig þannig að óvinum
Guðs og Krists, því að meðan þær
halda tryggð við kristna trú, getur
Djöfullinn ekki hagnýtt þær til að
koma fram vilja sínum; hin kristna
trú verður alltaf sem bögglað roð
fyrir brjósti hans. Einnig verða þess-
ar manneskjur að heita því að
fjandskapast við, skaða og fordjarfa
allar þær skepnur, sem eru börnum
Guðs að gagni. í þriðja lagi verða
þær að heita því að viðurkenna
Djöfulinn einn sem guð sinn, herra
og kóng og vera honum auðsveipar
í einu og öllu. Þá verður að endur-
skíra þær, það er að segja í Djöfuls-
ins nafni eða ef til vill allra djöfla;
koma galdrakindur með sjóðandi
vatn í bala til þeirra athafnar. Ann-
aðhvort framkvæmir Satan sjálfur
skírnarathöfnina eða einhver norn-
in, en ekki alltaf með verulegri við-
höfn, heldur allt eins við einhvern
pyttinn eða drullupollinn, og fær sá
sem skírður er þá annað nafn. I
fimmta lagi er slíkri persónu, sem
hlotið hefur þá inngöngu í ríki Djöf-
ulsins, gefinn sérstakur hór eða hór-
djöfull, og halda þau brúðkaup sitt,
og gleðjast aðrar galdrakindur þá
stórlega. í sjötta lagi kemur þessi
púki oft til nýliðans, flytur hann á
einhvern stað og fyrirskipar honum
að gera hitt eða annað illt. í sjö-
unda og síðasta lagi lofar púkinn
að sjá honum farborða þaðan af og
losa hann úr prísund, ef hann skyldi
verða handtekinn fyrir hátterni sitt.
Það gildir þó aðeins ef fanginn játar
ekkert á sig eða þá tekur játningar
sínar jafnharðan aftur.“ Dauðskelk-
uðum söfnuðinum til hughreysting-
ar bætir presturinn við: „En hið
síðasttalda er gróf lygi, því að Guð
stendur með yfirvöldunum í starfi
þeirra, svo að Djöfullinn getur ekki
leyst úr haldi handteknar galdra-
kindur, þótt hann telji þeim trú urn
það allt til þess er þær eru leiddar
á bálið.“
Þegar ein manneskja hefur þann-
ið formlega verið tekin í samfélag
galdrakindanna, ræður hún yfir
miklu valdi til að verða fólki til
tjóns. Hún getur galdrað ofan í fólk
allrahanda óþægilega hluti, svo sem
hár, bursta, gler, nálar, hnífa, nagla,
spýtur, fiskbein, orma, sporðdreka
og fleiri ókvikindi. Hún getur einnig
skaðað fólk og töfrað með því að
horfa eða anda á það. Þó getur
galdrakindin ekki valdið hverjum
tjóni sem er. Öruggir fyrir öllum
skaða úr þeirri átt eru ,,þeir frómu
og guðhræddu, prestar og geistleg-
legir yfirleitt, yfirvöldin, böðullinn
og aðstoðarmaður hans, borgarverð-
irnir og allir þeir, sem geyma slíkra
norna og galdrakarla, dæma þau
og fullnægja dómnum."
Það þótti einnig sýna sig marg-
sinnis að galdramanneskj ur gætu
rænt annað fólk flestu steini léttara,
ekki sízt korni og fóðurvörum. „Ó-
þarft er að nefna frásagnir eða at-
vik til dæmis,“ segir Prœtorius, „þar
eð við höfum því miður af því ærna
reynslu daglega, að þetta á sér stað,
mörgum til stjórtjóns.“ Til að hindra
fæðingar í hjónabandi þurftu norn-