Úrval - 01.03.1969, Blaðsíða 84

ÚRVAL
82
galdramenn ferðazt íoftleiðis lang-
ar leiðir með miklum skyndileika.
Um prestinn í Halberstadt (í Þýzka-
landi), Johannes Teutonicus, sem
var einn frægastm galdramanna á
sinni tíð, er sagt að árið 1221 hafi
hann um eitt og sama miðnættið
sungið þrjár messur, eina í Halber-
stadt, aðra í Mainz og þá þriðju í
Köln. Með því að smyrja sig áburði,
sem gerður var úr fitu af nýfæddu
barni blandaðri ýmsum jurtum, svo
sem valmúa, náttskugga, sólbylgju,
bjarnarkló og óðjurt geta galdra-
menn brugðið sér í loftferðir á allra
handa áhöldum, skóflum, eldskör-
ungum eða heykvíslum, og þessi
samgöngutæki eru almennt brúkuð
á hinni miklu árlegu nornahátíð,
sem venjulega er haldin á háu fjalli,
en í nokkrum löndum þó í rjóðri í
stórskógi.
Danskar og þýzkar nornir fóru
oftast til Blokksbjargs í Þýzkalandi,
enda var það fjall þá í ríki Dana-
konungs. Samkomustaður þeirra
sænsku var einkum Blákulla á Ey-
landi, þeirra norsku Lyderhorn við
Björgvin, og þannig höfðu nornir
hvers lands s:nn skemmtistað. Há-
tíðin var annaðhvort haldin á messu
heilagrar Valborgar (Sct. Valpurg-
is), sem ber upp á fyrsta maí, eða
á Jónsmessunótt. Á þennan fagnað
verður hver galdrakind að mæta,
og láti hún það hjá líða án gildrar
ástæðu, þjakar púkinn hennar hana
svo þrælslega alla nóttina að henni
er fyrirmunað að festa blund.
Þegar kominn er tími til ferðar
smyr galdramanneski an sig, grípur
hlut þann, er hún ætlar fyrir reið-
skjóta, og mælir: „Út og til einsk-
is“. Síðan ríður hún af stað, venju-
lega út um reykháfinn. Sumar þeysa
á púkanum sínum, sem bregður sér
þá í líki geithafurs og bíður þeirra
fyrir dyrum úti. Meðan á ferðinni
stendur mega þær ekki finna til
hræðslu eða litast um, því að þá
detta þær af baki og geta meitt sig
illa, enda er flughæðin oft talsverð.
Margar fara allsberar, en geta þó
allteins verið í fötum ef þær held-
ur vilja.
Þegar komið er á hátíðarstaðinn,
er þar allt gert í stand fyrir fagnað-
inn, borð sett fram og bekkir og
borðbúnaður ekki af lakari tegund-
inni, því að hann er yfirleitt úr
gulli og silfri. Maturinn er oft prýði-
legur, en stundum skemmtir Djöf-
ullinn sér við að leika á gesti sína
og láta bera fyrir þá kjöt af hræ-
gömmum og annan óþverra. Og
hversu góður sem maturinn annars
er, vantar alltaf í hann salt. Að
borðhaldi loknu greina galdrakind-
urnar sem ljósast af því, sem skeð
hefur í umdæmi þeirra hverrar um
sig, því að ekkert fer fram hjá þeim.
„Þetta getur hjálpað galdrameistur-
um og nornum að því marki, að þau
oft geti séð fyrir óorðna viðburði.“
Síðan fær Djöfullinn þjónum sínum
nýtt eitur til að koma af stað slys-
um, og segja margir höfundar eitr-
ið fást þannig, að Djöfullinn bregði
sér í líki geithafurs og láti síðan
brenna sig til ösku. Galdrafólkið
skiptir síðan með sér öskunni, sem
er stórhættuleg mönnum og skepn-
um öllum. En þegar á eftir er bukk-
urinn aftur meðal sinna og hrópar
hræðilegri rödd: „Hefnið ykkar eða
deyjið!“