Úrval - 01.11.1969, Qupperneq 51

. . . VERZLUN MEÐ SJALDGÆF HEIMILISDÝR
49
dádýrum, sem óttast ekki lengur
mennina, er sleppt lausum, hefur
það slíkar hættur í för með sér
fyrir dýrin, að það má segja, að
það jafngildi því að drepa þau.
Slíkt hið sama gildir um langflest
hitabeltisdýr. Og flestir meiri hátt-
ar dýragarðar, hvort sem þeir eru
reknir af opinberum aðiljum eða
einkaaðiljum, neita að taka við
heimilisdýrum fólks að gjöf. Það er
ekki nægilegt rými í þeim til slíks,
forstöðumenn þeirra eru hræddir
við, að dýrin flytji með sér sjúk-
dóma, og þar eru ekki aðstæður til
þess að veita hverju dýri þá athygli
og umönnun, sem mörg þeirra hafa
lært að taka sem sjálfsögðum hlut.
Það er nauðsynlegt að hefja öfl-
uga baráttu til þess að binda endi á
alla þessa grimmd og þjáningar. Og
fyrsta þýðingarmikla skrefið væri
löggjöf, sem bundið gæti enda á
veiðar sjaldgæfra dýra í því augna-
miði að selja þau sem gæludýr. —
Ríkisstjórnir landa þeirra, sem
mörg þessara dýra koma frá, virð-
ast ekki vera færar um að ráða við
veiðiþjófa þá, sem sjá dýraútflytj-
endunum stöðugt fyrir nýjum fórn-
ardýrum. Þeir menn, sem að dýra-
vernd vinna, halda því fram, að nú
sé komið að bandaríska þinginu að
láta til skarar skríða, þar eð Banda-
ríkjamenn séu helztu kaupendur
slíkra dýra. Og nú hefur reyndar
verið lagt fyrir Bandaríkjaþing lög-
gjafarfrumvarp, sem kveður strang-
lega á um innflutning og milliríkja-
flutning allra þeirra villtu dýra,
sem eru í hættu stödd vegna yfir-
vofandi útrýmingar.
En fulltrúar heimilisdýraverzlun-
arinnar ráðast nú harkalega gegn
lagafrumvarpi þessu. Og það má
vel vera, að þeim takist að traðka
það niður í svaðið, líkt og þeir
gerðu í fyrra.
Það er mjög líklegt, að svartur
markaður myndaðist til þess að
fullnægja eftirspurninni, ef slík
dýraverndunarlög yrðu samþykkt.
Sterkasta vopnið gegn þessari
óhugnanlegu heimilisdýraverzlun er
því efnahagslegs eðils. Ef það verð-
ur ekki lengur unnt að græða á
þessum viðskiptum, munu þau
leggjast niður. John Walsh, fulltrúi
fyrir Alþjóðlega dýraverndunarfé-
lagið, kemst svo að orði um þetta
atriði: „Við höfum mesta þörf fyrir
uppfræðslu almennings á þessu
sviði. Það þarf að skýra fólkinu frá
því, hversu miklum erfiðleikum það
er bundið að hafa þessi sjaldgæfu,
framandi dýr sem heimilisdýr. Það
þarf að fá það til þess að skynja
þessa tilgangslausu grimmd og
hættuna, sem tilveru hinna ýmsu
dýrategunda er nú búin. Það ætti
til dæmis að vera eins skammar-
legt að hafa cheetah að heimilisdýri
eins og að ganga í cheetah-loðkápu."
Fyrrverandi eigandi heimilisdýra-
verzlunar einnar kemst svo að orði
um þetta mál: „Hinn svokallaði
dýravinur ætti að spyrja sjálfan
sig, hvort dýr kysi heldur að vera
lokað inni í leiðigjörnu, einmana-
legu málmbúri eða reikandi frjálst
um ríki Móður Náttúru.“ Sé dýra-
vinurinn gæddur raunverulegri
mannúðarkennd, getur aðeins verið
eitt svar við þeirri spurningu.