Úrval - 01.11.1969, Blaðsíða 64

62
ÚRVAL
þar upp að sumarlagí tíl undírbún-
ings vetrarfjallgöngunni. Og Lorri
hafði farið með honum.
Þ. 20. ágúst árið 1967 höfðu þau
klifið alla leið upp á Tetonjökul og
tjaldað þar. í dögun þ. 21. tóku þau
svo að klífa upp Norðurhliðina, sem
líktist helzt þverhníptum hamra-
vegg. Klukkan 3 síðdegis voru þau
komin mjög hátt upp og áttu að-
eins 925 fet ófarin að tindinum. Gay
var þá staddur á örmjórri syllu, sem
hallaði út að hyldýpinu. Lorri var
nokkru neðar í hömrunum, og voru
þau auðvitað tengd saman með
kaðli. Skyndilega heyrðu þau mikl-
ar drunur. Þær líktust því helzt,
þegar verið er að losa möl af vöru-
bílspalli. ,,Steinn!“ hrópaði Gay.
Lorri fylgdist hjálparvana með því,
sem nú gerðist. Hún sá stóreflis
klett skella á syllunni, sem Gay var
á. Hann splundraðist þar líkt og
sprengja og þeytti Gay af syllunni
niður til annarra syllu, sem var 20
fetum neðar. Stórt brot úr klettin-
um hafði skollið á öðrum fótlegg
hans og mölbrotið hann. Það var
eins stórt og fallbyssukúla. Brotið
beinið stóð langt út úr fótleggnum,
og blóðið spýttist úr sárinu. Kaðall-
inn, sem tengdi þau Lorri saman,
hafði slitnað. En það tók þessa hug-
rökku stúlku aðeins nokkrar mín-
útur að komast niður á sylluna til
hans. Hún hafði látið sig renna of-
urhægt niður 20 feta háa hamra,
þangað sem hann lá.
Hún dró. Gay frá syllubrúninni
alveg að hamraveggnum. Síðan not-
aði hún leifarnar af kaðlinum til
þess að binda hann þar við klett.
„Við verðum að búa um beinbrot-
ið,“ sagði Gay. Hann vildi hlífa
henni eftir fremsta megni, og því
flýtti hann sér að bæta við: „Haltu
bara um beinendana. Ég skal ýta
þeim saman.“ Hann tók á öllu, sem
hann átti, og ýtti beinendunum
saman þrátt fyrir vítiskvalir. Lorri
notaði handfangið af ísexinni þeirra
fyrir spelkur.
Nú tóku þau að hrópa á hjálp,
en raddir þeirra dóu út í tóminu
umhverfis þau. Þau voru hrædd um,
að drep kæmist í sárið. Og því tóku
þau burt spelkurnar eftir svolítinn
tíma. Gay tók tetracycline upp úr
sjúkrakassa sínum. Það átti að fyr-
irbyggja, að sýking kæmi í sárið.
Þar að auki tók hann inn saltpillur
og drakk vatn til þess að bæta sér
upp blóðmissinn. Hann vissi, að
hann kýnni að deyja af áhrifum
losts. Og þá yrði Lorri alein eftir í
hinni ógnvænlegu Norðurhlið.
Þau tóku að gefa ljósmerki með
vasaljósi, þegar dimma tók. Þau
gátu séð örlitla ljósdepla langt fyrir
neðan sig. Þetta voru ljós bíla, sem
voru á þjóðveginum til Jackson
Hole. Klukkan 1.15 eftir miðnætti
kom Lorri svo auga á ljósmerki,
sem stöðugt var verið að gefa. Það
voru framljós bifreiðar. Það var
kveikt á þeim og slökkt til skiptis
um hríð. Hún ætlaði að fara að
gefa svarmerki með vasaljósinu, en
þá uppgötvaði hún, að það var ekki
virkt lengur.
VEIKAR RADDIR í VINDINUM
í dögun næsta dags ók Tingey
þjóðgarðsvörður aftur til staðarins,
þar sem hann gat séð Norðurhlið-
ina greinilega. Nú var hann með