Úrval - 01.11.1969, Side 65

BJÖRGUNIN SEM VÍRTIST . . . .
63
sérstaklega langdrægan sjónauka.
Og með hjálp hans grandskoðaði
hann gervalla Norðurhliðina. — í
fyrstu kom hann ekki auga á neitt
óvenjulegt. En svo kom hann auga
á tvær mannverur, þegar sólin
hellti geislum sínum á tindinn og
litaði hann rósrauðan. Önnur þeirra
mjakaðist áfram á syllu einni, en
hin sat kyrr þar rétt hjá. Hann virti
mannverur þessar lengi fyrir sér,
áður en hann varð þess fullviss, að
þær þörfiiuðust hjálpar. Svo ók
hann til stöðvar þjóðgarðsvarðanna
og skýrði Doug MeLaren, varðstjór-
anum á þessu þjóðgarðssvæði, frá
þessu. Þeir skipulögðu í snatri 12
manna björgunarleiðangur upp í
Norðurhlið. Einnig báðu þeir um
þyrlu frá Casper.
Þjóðgarðsverðirnir vissu, að tveir
mjög færir fjallgöngumenn höfðu
lagt af stað í fjallgöngu upp Stóra-
Tetonfjall daginn áður og voru nú
staddir á fjallinu. Það voru þeir
Bob Irvine þjóðgarðsvörður og
Leigh Ortenburger, fyrrverandi
leiðsögumaður. En þeir höfðu ætl-
að upp Suffurhliðina. Þeir höfðu
tjaldað ofarlega í fjallinu og lagt
þaðan af stað í dögun og náð fjalls-
tindinum um hádegi. Þeir gátu séð
a. m. k. 100 mílna vegalengd af
tindinum, því að veðrið var dá-
samlegt þennan dag. Þeir voru ný-
lagðir af stað niður eftir, þegar
Ortenburger spurði allt í einu:
„Heyrðirðu nokkuð?“ Hann hafði
heyrt lág köll berast til sín með
vindinum. Þau líktust helzt neyðar-
köllum.
Þeir skriðu fram á syllubrún
eina, þar sem þeir gátu séð beint
niður eftir snarbrattri Norðurhlið-
inni. Þegar klukkan var 10 míúnt-
ur gengin í 3, hrópaði Irvine skyndi-
lega: „Það eru tvær manneskjur
þarna niðri!“ Syllan, sem þau Lorri
og Gay voru á, var 900 fetum fyrir
neðan mennina. Nú heyrði Lorri
hróp Irvines og leit upp. Hún veif-
aði sem óð væri og æpti: „Fótur
brotinn á tveim stöðum!“ Orten-
burger öskraði á móti: „Verið þið
kyrr þar sem þið eruð- Við hjálp-
um ykkur.“
í sama bili komu þeir Ortenburg-
er og Irvine auga á þyrlu þar
skammt frá. Flugmaðurinn átti
augsýnilega erfitt með að halda
flughæð sinni eða auka hana í
þunnu fjallaloftinu. í þyrlunni var
Pete Sinclair þjóðgarðsvörður.
Hann bar kalllúður að munni sér
og hrópaði: „Verið þið róleg! Við
hjálpum ykkur. Veifið þið, ef þið
heyrið til mín.“ Hávaðinn í þyrlu-
spöðunum gerði það að verkum, að
stúlkan heyrði ekki til hans. Og því
veifaði hún ekki á móti. Þyrlan
fjarlægðist nú aftur. Sinclair hafði
brugðið ónotalega, er hann sá verks-
ummerkin á syllunni. Manninum
þar hafði blætt svo hræðilega, að
það leit einna helzt út fyrir, að
hann hefði þetta ekki af. Og stúlk-
an virtist alveg að þrotum komin
af þreytu eða ofsahræðslu.
1900 FET BEINT NIÐUR
Þyrlunni var nú flogið nokkrar
ferðir til Stóra-Tetonfjalls. Hún
flutti Sinclair og leiðangursmenn-
ina 11 til staðar eins í Suðurhlið,
sem gerður var að aðalbækistöð
björgunarleiðangursins. Nú kleif