Úrval - 01.11.1969, Blaðsíða 68

66
ers heyrðist að nýju í móttökutæk-
inu: „Ég er búinn að finna aðra
syllu.“ En þegar hann hafði stigið
fæti sínum á sylluna, gat hann séð
endann á 300 feta kaðlinum sínum
dingla við hlið sér í brjósthæð. —
Kaðallinn hans hafði reynzt nægi-
lega langur, en það var varla þuml-
ungur aflögu!
Meðan Ortenburger var að ryðja
burt steinum af syllunni, svo að
hægt yrði að taka á móti sjúkra-
börunum, kom hann auga á dauft
ljós uppi yfir sér. Þetta var ennis-
lampi með rafhlöðu. Og ljósið færð-
ist smám saman niður eftir hömr-
unum. Þeir voru teknir að láta
Campbell síga niður í sjúkrabörun-
um, og Sinclair var með honum.
Sinclair „barðist” við hamrana með
hanzkaklæddum höndum og stíg-
vélaklæddum fótum. Hann sparn og
krafsaði, ýtti og sparkaði og reyndi
stöðugt að hindra, að sjúkrabörurn-
ar hölluðust of mikið eða sporð-
reistust eða sveifluðust svo harka-
lega til, að hann missti stjórn á
þeim. Hann beitti öllum lífs og sál-
ar kröftum í þessari viðleitni sinni.
Hann var í raun og veru aS reyna
að draga sjálfan sig og sjúkrabör-
urnar yfir hamrana í vesturátt, þar
sem austurendi „Stúkunnar11 hall-
aðist niður á við, kannske svo mik-
að, að kaðallinn næði ekki þeim
megin. Því varð hann að lenda
vestan til á syllunni. Þetta virtist
ætla að takast, þegar eitthvað lét
undan með þeim afleiðingum, að
sjúkrabörurnar tóku að sveiflast
harkalega fram og aftur líkt og
klukkukólfur, þannig að þeir slóg-
ÚRVAL
ust báðir fast utan í hamrana hverju
sinni.
Síðan festist kaðallinn einhvers
staðar. Það gerðist svo snögglega,
að þeir kipptust til. Þeir hættu að
sveiflast til. Ortenburger beindi
vasaljósi sínu í áttina til þeirra. I
síðustu sveiflu kaðalsins til vesturs
hafði hann festst á bláendanum á
nibbu, sem skagaði út úr hömrun-
um. Hann hafði festst aðeins þrem-
ur þumlungum frá blábrún henn-
ar! Þetta var blátt áfram ótrúleg
heppni. Og þar sat kaðallinn fast-
ur, en haldið virtist ekki öruggt,
heldur mátti búast við því, að hann
losnaði þá og þegar. En þetta nægði
samt til þess, að Sinclair tókst að
tylla tánum allra snöggvast á enda
syllunnar vestan megin, þ. e. þar
sem hún var hæst og þannig stytzt
niður á hana. Þetta nægði Orten-
burger. Hann flýtti sér til Sinclair,
greip í sjúkrabörurnar og sveiflaði
þeim inn á sylluna — í örugga höfn.
LOKASIGIÐ NIÐUR HAMRANA
Nú var það orðið augljóst, að
enginn kæmist burt af fjallinu þessa
nótt. Björgunarflokkurinn var nú
klofinn í tvennt. Tveir voru í „Stúk-
unni“ ásamt Campbell, einn á syllu
100 fetum neðar og fjórir á syll-
unni fyrir ofan. Björgunarmennirn-
ir hreiðruðu um sig á syllunum.
Þeirra beið önnur nótt á Stóra-
Tetonfjalli.
Þeirra biðu enn þrenn sig næsta
morgun. Það var um 800 feta hæð
að ræða. Þeir voru allir að þrotum
komnir af þreytu. Og nú kom fram
nýtt vandamál. Mennirnir fjórir,
sem voru á syllunni fyrir ofan