Úrval - 01.11.1969, Síða 92

90
Við höfðum tvö herbergi á þriðju
hæð í niðurníddu húsi nálægt há-
skólabyggingunni. Önnur nýgift
hjón bjuggu hinum megin við gang-
inn. Og á fjórðu hæð bjuggu fjórir
kínverskir nemendur, sem virtust
alltaf vera að sjóða fisk. Eina bað-
herbergið fyrir allan söfnuðinn var
svo rétt fyrir utan dyrnar okkar.
Og handlaugin var líka notuð sem
eldhúsvaskur. Kínversku stúdent-
arnir þvoðu diskana sína upp úr
baðkerinu.
íbúðin var með húsgögnum, en
aðeins í hinum óbrotnasta skilningi
þess orðs. Rúmið var af „Hjálpræð-
ishersgerð", þ.e. frá brautryðj enda-
tíma Hjálpræðishersins. Kommóðan
var neyðarástandshúsgagn Rauða
krossins, og eldhúsborðið og stólarn-
ir litu helzt út eins og endurbyggðir
kolakassar. Þarna var líka lekur ís-
skápur. Ég ákvað, að við yrðum að
losa okkur við hann og fá annan
betri. Og mér til mikillar undrun-
ar samþykkti Randy það strax. Og
því keyptum við gljáandi, rafknúinn
ísskáp, næstum alveg nýjan, fyrir
peningana, sem við fengum í brúð-
argjöf.
Ég bjó til dýrlegt salat í hlaupi,
daginn eftir að nýi ísskápurinn kom.
Og svo setti ég það í ísskápinn til
þess að lofa því að kólna. Svo kom
að kvöldverðartíma. Ég opnaði ís-
skápinn, teygði mig eftir salatinu og
dró í þess stað fram plastplötu, sem
á lá hálf tylft af rottuhausum!
Upp frá þeirri stundu hef ég van-
izt því að finna heila í saltpækli og
annað af því tagi í krukkum víðs
vegar í íbúðinni. En þá hafði ég
ekki enn öðlazt slíka reynslu, og
ÚRVAL
því brá mér allónotalega, jafnvel
eftir að Randy útskýrði það fyrir
mér, að rottuhausarnir væru einn
þáttur í rannsókn, sem hann væri
að gera um þær mundir á sjúkdóm-
um og öðrum truflunum í miðhluta
eyrans. Nú tók allt í einu að rofa
til hjá mér, og ég skildi skyndilega,
hvers vegna hann hafði verið svo
áfjáður í að skipta um ísskáp.
Hin vísindalega óhlutlæga af-
staða Randy til ýmissa fyrirbrigða
og atburða varð mér líka hreinasta
opinberun. Daginn, sem kakalaki
gerði innrás í íbúðina okkar, kom
ég æðandi á móti manninum mínum
til þess að flytja honum þessar ógn-
arfréttir. „Virtist hann hafa áhuga
á mat eða vatni?“ spurði hann.
„Hvernig í ósköpunum ætti ég að
vita það?“
„Ég á vin, sem er að rannsaka
hegðun kakalaka,“ sagði hann hugs-
andi. „Hann lætur þá hlaupa eftir
völundargöngum, sem hann býr til,
og læra allan fjárann."
„Ég vil ekki kenna þessum kaka-
laka nokkurn skapaðan hlut!“ æpti
ég. „Ég vil bara fá hann burt úr eld-
húsinu mínu!“
„Nei, nei,“ andmælti vísindamað-
urinn minn. „Við skulum reyna að
ná honum lifandi.11
Nú var ég í fyrsta skipti ósveigj-
anleg. Hingað og ekki lengra! Og
næsta dag keypti ég sterkasta kaka-
lakaeitur, sem ég gat fundið.
Að lokinni meistaragráðu í til-
raunasálfræði lét Randy innrita sig
í Western Reserveháskólann í Ohio,
en þar ætlaði hann að vinna að
doktorsgráðu. Einn af prófessorun-
um, sem kenndu honum þar, hafði