Úrval - 01.11.1969, Qupperneq 116

114
upp á band. Með nokkurra tíma
millibili æðir hann í blaðsöluskýl-
in og kaupir eintök af öllum þeim
dagblöðum, sem hann sér. Þess á
milli spyr hann: „Hefur nokkur
frétt nokkuð nýtt um geimflugið?"
Kandy gaf sér samt tíma til þess
að kaupa þrjú jólatré með strákun-
um. Eitt jólatréð var lítið og átti að
standa í hérbergi Craigs, annað var
stórt og átti að standa í dagstof-
unni. Og svo keypti hann einnig
lifandi sedrusviðartré, sem þeir
Mark og Randy gróðursettu í garð-
inum fyrir framan húsið. Eg var
hissa, þegar Randy tók sig til og
tók að skera út froðuplastplötu,
þangað til hann hafði mótað hálf-
mána. Síðan sprautaði hann sjálf-
lýsandi, gylltri málningu á hann og
setti hann í toppinn á trénu úti í
garði. Þá skildi ég, hvað fyrir hon-
um vakti. Hann var þannig að halda
upp á tunglferðina ásamt starfs-
mönnunum í stjórnstöðinni í Hous-
ton.
Við fórum í kirkju á aðfangadags-
kvöld, en ég varð fyrir hálfgerðum
vonbrigðum, þegar við komum inn
í kirkjuna. Þetta var alveg splunku-
ný kirkja, og þar var ekkert skraut.
Eina skreytingin var stór trékross,
sem hékk niður úr loftinu beint yfir
altarinu. Hún var mjög ólík kirkj-
unni okkar í Hatboro, en hún var
uppljómuð af kertaljósum við mess-
una á aðfangadagskvöldi og dásam-
lega skreytt. Og þar var einnig dýr-
legur sálmasöngur með úrvals-kór.
Hér voru engin kerti, engin blóm á
altarinu, enginn kór, engir til þess
að vísa til sætis, engar grenigrein-
ar eða blómsveigar, engar prentað-
ÚRVAL
ar dagskrár með fallegum jóla-
skreytingum.
Þetta verða fátækleg jól, hugsaði
ég með sjálfri mér. Og sem snöggv-
ast þráði ég að vera komin heim í
kirkjuna okkar í Pennsylvaniu. En
þegar við gengum upp að altarinu
og krupum þar til þess að neyta
heilagrar kvöldmáltíðar, þá varð ég
skyndilega djúpt snortin af þeirri
kyrrð, sem ríkti þarna, og hinum
nakta einfaldleika, sem einkenndi
þessa litlu kirkju. Og ég gerði mér
grein fyrir því, að ég var orðin svo
vön þessu mikla jólaskrauti, að við-
brögð mín við því voru orðin vél-
ræn.
Randy og drengirnir kveiktu góð-
an eld í stóra, hellulagða arninum
í dagstofunni, þegar við komum
heim úr kirkjunni, en hann þekur
heilan vegg. Við lukum við að
skreyta tréð og lögðum svo jóla-
gjaíirnar undir það. En við litum
samt aldrei af sjónvarpsskerminum
í horninu.
Drengirnir sýndu enga löngun til
þess að fara í rúmið. Craig var að
hjálpa pabba sínum að taka á seg-
ulband allar fréttatilkynningarnar
um, að geimfarið nálgaðist stöðugt
tunglið. Og Mark lét heila runu af
spurningum um aðdráttaraflsvið
tunglsins dynja á pabba sínum.
Mitt í öllu þessu barst skyndilega
jólakveðjan frá Apollo 8. Rödd
Franks Bormans barst skýr og
greinileg yfir hinar óskaplegu vídd-
ir geimsins, er hann las þennan
kafla úr Sköpunarsögunni: „í upp-
hafi skapaði Guð himin og jörð.“
Ég varð svo hrifin að heyra rödd
hans, að ég fór að gráta. Ég gerði