Úrval - 01.11.1969, Blaðsíða 117

SKJÓTIÐ HONUM EKKI Á LOFT — ÉG Á HANN!
mér grein fyrir því, að þessi trúar-
yfirlýsing barst frá mönnum, sem
voru staddir í slíkri órafjarlægð og
voru svo miklu fjarri sínum kirkj-
um og jólahelgihaldi en ég var
fjarri kirkjunni minni í Hatboro og
öllu jólahelgihaldinu, sem ég hafði
vanizt þar.
Ég leit til Randy í gegnum tár-
in. Hann stóð fyrir framan sjón-
varpið og brosti til skermisins með
svip þjálfara, sem virðir fyrir sér
liðið sitt, sem er nýbúið að skora
mark, sem tryggir því vinningssæt-
ið í landskeppninni. Áður fyrr, með-
an vísindin voru ekki eins flókin
og þau eru orðin núna, gat vísinda-
maðurinn lokað sig inni í rannsókn-
arstofu sinni og unnið þar einn og
óstuddur upp á eigin spýtur. En á
geimvísindaöldinni er vísindamað-
urinn orðinn hluti af heild, sem
samanstendur af mörgum einstakl-
ingum, sem hafa til að bera marg-
breytilega hæfni og þekkingu. En
samt er sú kennd, sem góður ár-
angur veitir, enn mjög persónuleg.
Randy notar sjaldan lýsingarorð til
áherzlu, en nú hrópaði hann æ of-
an æ: „Dýrlegt!. . . . Stórkostlegt!
. . . Yfirnáttúrlegt!.. . . Dásamlegt!"
Það olli Randy líka ánægju, er
Frank Borman las textann úr Sköp-
unarsögunni. Hann hefur lengi ver-
ið að reyna að hrekja þá algengu
skoðun manna, að allir vísindamenn
séu guðleysingjar. Hann fylltist al-
veg sérstakri lotningu við þá til-
hugsun, að það séu til milljónir
pláneta og geysilegur fjöldi sól-
kerfa. Og hann segir, að því meira
sem við lærum um geiminn, þeim
115
mun vissari verðum við um tilveru
Guðs.
Það var næstum komin dögun,
þegar við duttum út af, en við vor-
um samt í of miklu uppnámi til
þess að geta sofnað. Jól Apollo 8.
höfðu orðið alveg sérstök jól fyrir
mig. Ég hafði aldrei fundið eins
sterkt til helgi og þýðingar jólanna
sem einmitt þá.
VÍSINDUNUM FLEYGIR
STÖÐUGT FRAM
Þegar við fluttum til Virginíu-
fyikis, fluttumst við langt burt frá
miðflóttaaflshringekjunni í Penn-
sylvaniu eða heilar 300 mílur. Sú
staðreynd ásamt þeirri staðreynd,
að þeir Neil Armstrong og félagar
hans hafa allir lokið þjálfun sinni
og eru tilbúnir að lenda á tunglinu,
kveikti þá von í brjósti mínu, að
nú fengjum við loksins tækifæri til
þess að njóta svolítils friðar.
Við búum í friðsælu hverfi.
Langleyrannsóknarmiðstöðin er rétt
hjá gamla bænum Williamsburg, og
þarna blandast því fortíðin og fram-
tíðin saman á alveg sérstakan hátt.
Rennileg vöruflutningaskip og
klunnalegir prammar, sendiboðar
nútímans, sigla stöðugt inn og út
úr höfninni. Og magnólíurnar og
kamelíurnar í garðinum okkar setja
alveg sérstakan friðsældarblæ á allt
umhverfið, líkt og maður sé stadd-
ur á gömlu plantekrunum í Suður-
ríkjrmum.
En húsið okkar er farið að sýna
ótvíræð merki þess, að vísindunum
fleygir stöðugt fram. Bókahillur og
skrifborð eru í þann veginn að
flæma borðtennisborðin úr ann-