Úrval - 01.11.1969, Síða 126

124
ÚÍIVAL
hinztu sannindi, er maðurinn spann-
ar, stærð himingeimsins og smæð
atómveraldanna, að láta hana dvelja
við guð.
Einhvers staðar í þessum hágöng-
um andlegrar viðleitni er hinn
raunverulegi árangur yogaviðleitn-
innar.
Hvert er svo gagnið af yogaþálf-
uninni, ég meina hið hagnýta gagn,
eins og kaliað er?
Svo er fyrir að þakka, að flest
af því, sem talið er til byrjunarár-
angurs yogaþjálfunar, getur talizt
hafa hagnýtt gagn í daglegu lífi.
Fyrst ber að telja almenna þjálf-
un hugsunarhæfileikans, þetta að
hafa sæmilegt vald á honum, hugsa
skýrt og skipulega, læra að nota
hugsunina. Allt þetta vex í sama
hlutfalli og maður ávinnur sér
stjórnina á huganum. Hugþjálfaður
maður leikur sér t. d. að því að ein-
beita sér að vinnu klukkustundum
saman, þannig að hann hvarflar
aldrei frá. Og afköstin verða þá
stórkostlega miklu meiri, því að
venjulega erum við ekki hálf við
vinnuna, með athyglina hingað og
þangað. Einnig getur hann lært að
hvílast betur á 10—15 mínútum en
algengt er á mörgum klukkustund-
um. Þegar menn halla sér til að
láta líða úr sér þreytu, er algengt,
að þeir kunni ekki einu sinni að
slaka á vöðvum líkamans. Ef ekki
er spenna í útlimum eða bol, þá
eru ef til vill stríðir vöðvar í and-
liti eða hálsi. En yogaþjálfaður
maður kann ekki aðeins að hvíl-
ast öldungis máttlaus líkamlega.
Hann tæmir algerlega hugann og
lætur hann verða gersamlega hljóð-
an. En sé hann á iði, orkar hugsun-
in alltaf á taugakerfið og truflar
eðlilega hvíld.
Þetta er bara um hina eiginlegu
hugrænu leikfimi.
En ekki er ræktun og lögun skap-
gerðarinnar síður hagnýt. Fólk fer
til sálfræðinga til að leysa hugsana-
flóka eða komplexa. En allt slíkt
getur yogaþjálfaður maður sjálfur.
Hann kann að rekja sundur bönd
og vefi hugsunarinnar, og getur
horft á þetta í sál sinni. Hann get-
ur t. d. virt fyrir sér þær hugsanir
og þau sambönd hugsana og til-
finninga, sem valda sársauka, þegar
um er að ræða t. d. harm eða missi.
Og þegar hann getur það, hættir
harmurinn smátt og smátt að vera
harmur. Því að það er nú einu sinni
heilagur sannleikur, að skilja er að
fyrirgefa.
Allir heiðvirðir menn finna, að
þeir hafa í skapgerð sinni alls kon-
ar hvimleiða galla.
Hvað haldið þið t. d. að sé sá
gallinn, er veldur mestum óvinsæld-
um meðal skikkanlegs fólks, mis-
skilningi og missætti?
Samkvæmt athugun, sem fram
hefur farið erlendis, er það slúður-
hneigð og skortur á því að geta
þagað yfir leyndarmáli.
Yogaþjálfaður maður hefur ýmis
ráð til að venja sig af slíku. Hann
getur t. d. sett merki í huganum yf-
ir það, sem hann vill þegja yfir, og
af því að hugsunin hefur með þjálf-
un verið vanin á að hlýða ákvörð-
unum, lætur hún sér segjast, a. m.
k. smátt og smátt. Hann getur líka
athugað tilhneiginguna til að slúðra,
rakið skipulega, hvernig slíkt ger-