Úrval - 01.03.1976, Blaðsíða 8

6
URVAL
,,Allt í lagi,” svaraði hún af bragði.
, ,Ég næ mér I annan til. ”
,,Það er of seint,” hrópaði ég — en
hún var þegar komin áleiðis að kletta-
beltinu. Ef þú kæmir inn í herbergið
hennar núna, sæirðu raðir af steinum,
sem fylla bókahillurnar hennar.
Á vissan hátt skil ég, hvernig henni
leið. Fyrir nokkrum dögum ók ég inn í
bílskúrinn og yfir hrífu, sem hafði dottið
niður af veggnum. ,,Þessir nýju bílar eru
of stórir,” sagði ég við konuna mína, sem
var með mér.
,,Þessi bíll er ekki stærri en sá sem við
áttum síðast,” svaraði hún. „Vandinn er
sá, að þú hefur allt of mikið drasl hérna
inni. ’ ’
„Drasl?” spurði ég. „Hvernig á ég að
geta hugsað um húsið og allt hitt, án
þess að hafa verkfæri?”
„Til hvers eru þessar tómu kaffidósir
á vinnuborðinu? Þær eru líklega um 40.”
„Ég nota þær þegar ég mála. Það er
vont að fá kaffidósir.”
„Og fjórir hamrar?”
,,Þeir eru mismunandi. ’ ’
„Og þessi skaftlausi? Þú ættir að fleygja
honum til að byrja með. ’ ’
„Henda honum?” spurði ég sárreiður.
„Þetta er uppáhaldið mitt.”
„En skaftið er brotið,” svaraði hún.
„Ég ætla að gera við það,” þrætti ég.
Þessi orð hljómuðu svo kunnuglega,
að nokkur andartök sátum við þegjandi.
Svo sagði hún. „Ég ætti að gefa þér
glóðaraugu. ”
En ég vissi, að hún meinti það ekki.
Ef ég fengi tvö, væru þau orðin að safni,
og maður verður að halda safninu slnu
við.
★
Alfred Hitchcock, sá frægi leikstjóri, sofnar oft I samkvæmum, og vinir hans
hafa lært að umbera þennan ósið. Einu sinni sofnaði hann á slaginu nlu, og það
liðu fjórir klukkutlmar, þar til konan hans ýtti við honum og sagði: „Vaknaðu,
Hitch. Það er orðið mál að fara heim.”
„Vertu ekki svona dónaleg,” svaraði Hitch. „Klukkan er bara eitt. Fólkið
heldur þá, að við höfum ekki skemmt okkur.”
Whitney Bolton.
Einu sinni rakst vinur Bertrams Russells, þess fræga friðarsinna og
heimspekings, á hann þar sem hann sat djúpt hugsi. „Hvers vegna ertu svona
hugsi?” spurði vinurinn.
„Vegna þess, að ég hef gert einkennilega uppgötvun,” svaraði Russell „I
hvert skipti, sem ég ræði við menntamann,, finn ég glöggt, að um hamingju er
ckki að ræða framar. En þegar ég tala við garðyrkjumanninn minn, fæ ég vissu
mlna fyrir hinu gagnstæða.”
J.P.S.