Úrval - 01.03.1976, Blaðsíða 19

SVARTI BLETTURINN
17
meðvitundarleysis og fyrir hjúkrunarkon-
unum, sem svifu um á milli þeirra og
sögðu þeim að anda djúpt. Já, ég gerði
mér líka mjög góða grein fyrir þeirri
staðreynd, að ég hafði staðist mikla líkam-
lega þolraun og lifað það af.
,,Hvað er klukkan?” kallaði ég til
hjúkrunarkonu, sem gekk fram hjá rúm-
inu mínu. „Hálfátta. Andaðu djúpt,
herra Rowan”, kallaði hún á móti.
Hægri handleggur minn var festur við
magann með plástri. En hið furðulega
var, að ég fann ekki til neinna kvala
neins staðar I líkama mínum.
Brátt tók rúmið að hreyfast, og að
skammri stundu liðinni var ég kominn
aftur í rúmið mitt. Ég starði beint upp
í loftið og beið einhvers, sem gæti
fyllt þetta lóðrétta tóm. Skyndilega brosti
andlit Helenar niður til mln. „Hvernig
líður þér?” spurði hún.
,,VeI, alveg ágætlega,” svaraði ég.
Þegar mér var sagt að rlsa á fætur
seint um kvöldið og ég gerði það, var
eins og hnlfi hefði verið stungið í heila
minn, og það leið yfir mig. En klukkan
6 um morguninn var ég farinn að ganga
um á stöðugum fótum, og höfuðið var
orðið alveg eðlilegt. ,,Farðu
varlega,” sagði hjúkrunarkonan viðvörun-
arrómi. Varlega, fjandinn sjálfur. Mér lá
á. Mér lá á að láta mér batna aftur og
að reyna að komast hjá því, að fæturnir
yrðu eins og brauðdeig, meðan hinn
hluti líkama míns kæmist 1 nokkurn veg-
inn gott horf aftur. Gæti ég ekki hlaupið
eins og venjulega, gat ég að minnsta
kosti gengið.
Þjóðhátíðardagurinn, 4. júlí, var fram-
undan og þar með fjögurra daga helg-
arfrl. Skurðlæknirinn bað mig afsökunar
á þessari töf, hvað snerti niðurstöðu
vefjarannsóknarinnar, og sagði, að hún
kæmi ekki fyrr en næsta mánudag.
Hvað liggur á? hugsaði ég. Ég varð að
herða mig gegn ógnum krabbameins-
ins, bæði sál og líkama. Hvorki sál mín
né líkami voru enn reiðubúin til þess
að meðtaka niðurstöðu vefjarannsóknar-
innar.
Auk bókanna, kortanna og blómanna,
sem bárust til mln I stríðum straumum,
komu vinir mínir til mín I smáhópum.
Það var dásamlegt að fá þá alla I heimsókn
enda þótt ég yrði stundum var við, að
þeir gutu til mín augunum, svo að lltið
bar á, eins og þeir vildu spyrja: ,,Ertu
að deyja, vinur minn?”
Skurðlæknirinn hafði lokið verki slnu
með sóma. Nú ætlaði ég að ljúka mlnu
verki. Ég minntist upplýsinga, sem nýlega
höfðu verið birtar um, að Menningar-
stofnunin I Topeka I Kansasfylki hefði
„órækar sannanir” um, að sumir sjúkl-
ingarnir þar gætu haft stjórn á blóðrás
sinni og llkamshita með þvl að beita
viljakrafti sínum. Þvl var haldið fram, að
þeir ynnu bug á ýmsum kvillum, svo sem
migrainehöfuðverkjum, með þvl að óska
þess nógu heitt. Þeir virtust útrýma kviil-
unum með beitingu viljakraftsins. Hví
skyldi ekki vera unnt að gera sllkt hið
sama, hvað krabbamein snerti?
Kannski bjó ég yfir þeim krafti I
Hkama mlnum, að hann gæti sigrast á
húðkrabbameininu. Ég lagði spurningu
þessa fyrir lækni fyrirtækisins: ,,Gæti ég