Úrval - 01.03.1976, Síða 102

100
Orval
og ekkert skildi þá frá óvinunum að
kalla annað en veðrið.
MJÓTT Á MUNUNUM.
Þegar fréttir um skemmdirnar í
Vemörk b'árust til aðalstöðva nasista í
Osló, þustu fyrirliðar þjóðverja þegar
til verksmiðjunnar til að kanna
skemmdirnar. Nickolus von Falken-
horst, yfirhershöfðingi þjóðverja í
Noregi, kom sjálfur á vettvang. Hann
komst að því, að sprengingarnar
höfðu slegið botnana úr öllum átján
framleiðslustrokkunum. Hálft tonn
af dýrmætu þungavatni haði runnið
út í skolpið. Það myndi taka margar
vikur að hreinsa til og lagfæra
skemmdirnar, og mánuðir líða þar til_
nægilegt þungavatn yrði til handa
þjóðverjum, svoþeir gætu látið draum
sinn um kjarorkusprengju rætast.
Von Falkenhorst kallaði skemmd-
arverkið „bestu aðgerðina, sem ég hef
séð af þessu tagi.” Hann náði ekki
upp í neflð á sér við varðmennina,
sem höfðu ekki staðið sig betur á
verðinum. Hann benti á ónýta
strokkana og öskraði á yfirmann
varðmannanna: „Þegar maður á að
sjá um svona fjársjóðakistu, sest
maður sjálfur ofan á hana með vopn í
hendi!”
Heimamaðurinn reyndi að friða
hershöfðingjann með því að útlista
fyrir honum, hve mikið hefði verið
gert til að auka öryggi verksmiðjunn-
ar, síðan upp hafði komist um hina
misheppnuðu árás mannanna úr
svifflugunum. Hann benti á flóðljós-
in uppi á byggingunni og skýrði frá
því, að hægt væri að flóðlýsa svæðið
allt á svipstundu með því að þrýsta á
rofa.
„Kveikið!” skipaði von Falken-
horst.
Liðþjálfi hljóp af stað til að verða
við skipuriínni. Falkenhorst beið, en
engin ljós kviknuðu. Liðþjálfinn,
sem var nýkominn til verksmiðjunn-
ar, vissi ekki hvar rofinn var. Hann
leitaði og leitaði og varð að lokum að
spyrja norskan verkamann. Nú var
von Falkenhorst orðinn alvarlega
reiður og gaf fyrirmæli um, að
fyrirliði varðmannanna skyldi þegar í
stað sendur í framlínu þjóðverja í
Rússlandi.
Stormurinn hafði sléttað út öll
spor norðmannanna. Samt leið ekki á
löngu, þar til þjóðverjar komust á
fyrsta sporið. Maður nokkur, sem
hafði verið á ísdorgi á Harðangurs-
heiðum, viðurkenndi að hafa séð
hermenn í breskum einkennisbún-
ingum þar uppi á heiðunum. Þjóð-
verjarnir minntust sviffluganna, sem
þeir höfðu veitt mannskapinn úr fyrir
nokkrum mánuðum, og komust að
þeirri niðurstöðu, að bretar hefðu
valið sléttuna fyrir aðsetur skemmd-
arverkahópa. Gerðar voru gagngerar
ráðstafanir til að þaulleita sléttuna,
og tíu þúsund þjóðverjar voru sendir
af stað til að fínkemba svæðið.
NORÐMENNIRNIR biðu þar til
stormurinn rénaði, en lögðu svo af
stað norður að kofanum, þar sem