Goðasteinn - 01.09.1966, Síða 7

Goðasteinn - 01.09.1966, Síða 7
guðsfeginn. Að máltíð lokinni var gengið frá nesti og lagzt til svefns. Árla morguns var risið úr rekkjum og tekið til nestispokanna eftir nokkrar geispur. Þegar ég ætlaði að taka minn poka, brá svo við, að hann var horfinn. Við þetta varð ég hálfhvumsa. Nú hefði þó súri hvalurinn komið sér vel eftir kjötátið frá kvöldinu áður, þorstinn hafði ásótt mig, þegar áleið nóttina. Nokkuð frá tjaldinu fannst malpokinn, allur í druslum, hvalur- inn og osturinn voru brottu, aðeins smjöröskjurnar og nokkrir kökubitar eftir. Ég hafði þá gleymt að binda fyrir pokann um kvöldið, áður en ég trauð honum útundir tjaldskörina. Um nóttina höfðu komið hundar að tjaldinu, fundið sýrulyktina af hvalnum, dregið pokann út og gert sér gott af matnum. Mér sveið matarmissirinn og þótti skömm að slóðaskapnum, svona mátti ekki henda ferðamenn. Samferðamennirnir vorkenndu mér og buðu mér mat af sínu nesti. Úr því sem komið var, þáði ég það með þökkum. Ég bjóst ekki við að geta bætt mér nestis- skaðann eins og Grettir forðum, þegar hann týndi nestinu. Úr þessu gekk ferðin viðburðalaust til kaupstaðarins. Folöldin urðu mér ekki til neins tjóns, og ekki áttu þau sök á matarhvarfinu. Þegar til kaupstaðarins í Höfn kom, var vöruskipið nýkomið og því nóg af varningi á boðstólum. Ekki varð ég hrifinn af kaup- staðarlífinu, mér fannst svo tilbreytingarlítið að sjá verkamennina, mjöluga upp yfir höfuð, mjakast áfram þunglamalega, tilbúna til að hægja á sér ef færi gafst. Mér fannst þetta minna á ævilangt, hugsjónalaust strit í þarfir þeirra, sem meira hugsa um að ná aurunum í sinn eigin vasa en þeirra, sem sveitast mest við að afla þeirra. Margt sá ég í búðinni, sem mig langaði til að eiga, en þegar ég heyrði um verðið, komst ég fljótt að raun um, að ég gat ekki keypt mikið fyrir krónurnar mínar. Þeir félagar mínir verzluðu æðimikið, enda voru þeir sæmilega stæðir. Einn þeirra tók meðal annars út húsklukku, en það var sá hlutur, sem ég mátti til að fá. Heima var engin klukka eða úr. Það eina, sem hægt var að átta sig á með eyktamörk var sólin á daginn og stjörnur á vetrar- kvöldum. Oft var það, að hvorki sól eða stjörnur sáust. Þá var Goðasteinn 5
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100

x

Goðasteinn

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Goðasteinn
https://timarit.is/publication/1897

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.