Goðasteinn - 01.09.1966, Síða 11

eina klukkuna frá, pakka henni inn, skrifa nafn piltsins á pakkann
og koma með hann inn á kontór. Við þessi málalok varð ég glað-
ari en orð fá lýst. Eg hélt út í góðu skapi og lofaði Þórhall
kaupmann.
Að kvöldi þessa dags var haldið af stað heimleiðis úr kaup-
staðnum. Áð var yfir lágnættið í Árnaneslandi. Um háttamálin,
næsta kvöld, komum við heim.
Ég var glaður, þegar ég kom heim, yfir að geta glatt foreldra
mína og annað heimafólk af klukkunni. Það var líka eins og allir
hefðu heimt mig úr helju úr þessari fyrstu langferð minni.
Um haustið fékk ég klukkuna og gat þá borgað hana. Ég fékk
fimm krónur fyrir sumarullina mína og fjórar krónur fyrir lambið
mitt um haustið. Klukkuna borgaði ég því af eigin ramleik. Mér
er enn glögg í minni ánægjustundin kvöldið, sem klukkan var fyrst
sett á hilluna í baðstofunni á Hala. Mér fannst baðstofan þá, þó
fátækleg væri, orðin að stórhýsi. Þannig hafði þá þessi ósk mín
rætzt, af því ég var nógu duglegur að berjast fyrir henni. Síðan
þetta gerðist, hefur margt skeð, árin hafa liðið og ég elzt. Tímanum
hefur að ýmsu leyti tekizt að setja sín mörk á mig. Marga kaup-
staðarferðina hef ég farið, en aldrei kem ég svo í búð, að ég
minnist ekki með sjálfum mér fyrstu kaupstaðarferðarinnar minnar.
hún hefur verið ein af lærdómsríkustu stundum lífs míns. Hún
kenndi mér, hve mikil nauðsyn er að stríða mót erfiðleikum, sem
mæta. Kjarkur og festa eru beztu bjargvættir, þegar stormurinn
stendur í fangið. Hún vakti þá hugsun hjá mér, að meiri þörf
væri á að fórna einhverju í þágu umbótanna, sem örfa skapandi
hugsun, en eyða því í nautnir eða gálaust tildur.
Lengi voru það mestu ánægjustundir mínar, þegar ég kom inn
frá vinnu á kvöldin, að ræða við konu mína og börn um á hvern
hátt við gætum heppilegast framkvæmt það, sem heimili okkar
mætti verða til farsældar og komandi kynslóð að gagni. En ef ég
fann, að kjarkinn ætlaði að bresta, þá varð mér litið uppá vegg-
inn, þar sem gamla klukkan stóð, klukkan, sem ég fórnaði einu
sinni aleigu minni fyrir. Voru slögin hennar virkilega að telja
æviárin mín og minna mig á, hvað mikið ég ætti ógert?
Skrifað 1933, þá í anda unglingsins. S. Þ.
Goðasteinn
9