Goðasteinn - 01.09.1966, Side 46

Fari hann á mis við mæðu og þjóst
maðurinn lyndisfíni.
Jón kvað um mann, sem ég hcf ekki heyrt nafngreindan, er hann
kom inn frá gegningum í vetrarkulda:
Kaldur ertu, kunningi,
karlmannlegur ertu.
Ekki þarf að mýgja að þér,
þó frostið að þér herði.
Þá er nú þrotið, það sem ég kann af vísum Jóns salta, en sjálf-
sagt hefur hann ort mikið meira, og það má nærri geta, að mörg
stakan hafi gleymzt, því ekkert af þeim hefur verið skrásett fyrr
en löngu eftir hans dag.
☆ ☆ ☆
Vísur Einars á Heiði
Bjarni Einarsson og Rannveig Jónsdóttir bjuggu á Heiði á Síðu
á fyrri hluta 19. aldar. Tveir synir þeirra báru Einarsnafn. Einar
eldri dó um tvítugt. Hann var gáfaður og skáldmæltur vel. Einu
sinni kom förukona að Heiði og fékk gistingu. Morguninn eftir
gekk Einar snemma út, kom brátt inn aftur og bauð góðan dag.
Förukonan spurði: „Hvernig er veðrið, drengur minn“? Einar
svaraði:
Hann er farinn að hýra sig,
hitann gjörir ei bresta.
Finnst mér núna fyrir þig
ferðaveður bezta.
Förukonan svaraði: „Ég held ég fari ekki, fyrr en ég er búin að
fá góðgjörðir hjá henni móður þinni“. Einari varð þá að orði:
í gærkvöldi fékkstu fullt
fyrir málin bæði.
Nefna má ei nokkurn sult.
Nú er endað kvæði.
Sögn frú Steinunnar Ólafsdóttur í Neðri-Mörk á Síðu.
44
Goðasteinn