Goðasteinn - 01.03.1973, Síða 41

Völuspá. Hin gömlu goð missa helgi sína smám saman og verða
gædd eiginleikum breyskra, brotlegra og stundum hlægilegra
manna, t. d. í Lokasennu.
Þá má gera ráð fyrir, að höfðingjar á alþingi árið 1000,, hafi
óttast Ólaf konung og talið líklegt, að hann myndi grípa til hern-
aðaraðgerða, ef boðum hans um kristna trú yrði ekki tekið hér
á landi. En hann var sá afkastamaður jafnt trúarlega sem hern-
aðarlega og stjórnmálalega, er til ails var vís. Ekki er ósennilegt,
að þeir höfðingjar, sem beittust fyrir því að kristni yrði tekin
hér á landi, hafi séð fram á þann möguleika, að völd þeirra og
sjálfstæði væru í veði, og hafi heldur viljað samþykkja kristnina
og halda völdum og frelsi en eiga á hættu völd sín og ef til vill
líf, en kristni kæmist á engu að síður. Auk þess áttu nokkrir
hinna göfugustu höfðingja landsins sonu sína í gíslingu hjá kon-
ungi. Fleira mætti tína til með tilliti til Noregs. Menn hafa séð,
að erfitt yrði um verzlun alla og viðskipti við það land, ef heiðni
héldist við hér á landi eftir að Norðmenn voru kristnir orðnir.
Töldu þá og margir Islendinga til frændsemi við menn í Noregi
og var því mikils virði, að góður friður héldist með þessum
þjóðum.
Þá hafa hinir vitrustu menn bæði heiðnir og kristnir séð, að
vart myndi friðsamlegt í landi hér, ef kristnin yrði ekki tekin.
Hinir kristnu menn voru gripnir eldmóði af hinum nýju kenn-
ingum og trúin var þeim miklu meira hjartans mál en hinum
heiðnu mönnum. Var því mikils virði, að ein trú yrði í landinu,
því að annars mátti búast við, að til hins versta ófriðar drægi
með mönnum, eins og Þorgeiri varð svo tíðrætt um í ræðu sinni.
Þess vegna var þarna stýrt milli skers og báru, kristin trú lög-
tekin, en mönnum hins vegar leyft að halda þeim heiðnu siðum,
að bera út börn og borða hrossakjöt, bæði atriðin hafa vafalaust
verið, hagfræðilega séð, mikilsverð fyrir landsmenn, einkum í
hörðum árum, er svarf að fólki. Þá var mönnum leyft að blóta
á laun, og einnig það var mikilsvert atriði fyrir þann hluta hinnar
heiðnu kynslóðar, er hélt fast í trúna og var hún einhvers virði.
Er svo hafði verið um hnútana búið, var ófriðarhættunni bægt
frá bæði inn á við og út á við.
Goðasteinn
39