Goðasteinn - 01.03.1973, Qupperneq 53

sátt við hann og hrökk við í hvert sinn, er hann leiftraði, en þó
voru litir ljósanna eitthvað svo heillandi.
Nú hafði geysað ofsaveður, og að fór dimm vetrarnótt. Margur
í sveit minni var hnípinn í baðstofunni sinni þetta kvöld. Flestir
bæirnir voru aðeins með eina baðstofu til dvalar fyrir allt heima-
fólk. Og í svona veðri var húsið hjá mér eitthvað svo ömurlegt.
Hjónin á nágrannabæjunum mörgum áttu efnilega syni á sjó, já,
flestir ungu mennirnir í sveitinni minnu unnu starf sitt á úfnum
útsævi. Þeir komu til að kveðja, og í hugarinnum okkar, er heima
vorum, vaknaði oft spurningin: „Koma þeir allir aftur?“
Foreldrar ungu mannanna létu hugann hvarfla til þeirra, er
rokviðrið buldi á þekjunni. Þau þekktu hafrótið og litlu bátana,
sem voru eins og fis í höndum Ægis. En vakán leið, til hvílu var
gengið. Þau hlustuðu um stund á veðurgnýinn en lokuðu síðan
augum sínum og fundu frið í bæn til Drottins um að vaka yfir
syninum, er var þeirra gleðigjafi og aðstoð. Hann hafði aflað
heimilinu tekna og flutt þær heim á unaðslegum vordögum.
Nóttin leið, en víst var það erfitt að vakna til gegninganna
eftir slíkar óveðursnætur, fara nú að bjástra við frosið torfið í
heygarðinum, brjóta vök í bæjarlækinn eða blása í hálfkulnaðar
glæðurnar í hlóðunum. Jú, víst var, að við blasti blákaldur hvers-
dagsleikinn, bara að hann birtist nú ekki sem sár harmleikur. En
aftur voru lesnar bænirnar og beðið um styrk fyrir komandi tíð.
Það smábirti, en enn brast í súðinni, enga miskunn var að fá,
aidan reis fjallhá við ströndina, og það þaut eins og náhljóð um
fjallseggjarnar.
Síminn hringdi. Það voru Vestmannaeyjar, en á heimili okkar
var landssímastöð. Það var beðið um föður minn. Hann svaraði
strax kalli, en ég sá, er líða tók á samtalið, að honum var harmur
í huga. ,,Já, góði minn, ég geri það“, sagði hann, ,,ég mun fara
strax og tilkynna þetta. Vertu blessaður.“ „Pabbi, pabbi, hvað
er að?“ hrópaði ég Ég var ein þeirra, er beið í þungri þögn, vissi
svo vel í hugskot bændafólksins, er ég ólst upp með, og unni
því öllu einlæglega. ,,Ég þarf að fara út að Syðstu-Grund, góða
mín. Báturinn, sem sonur þeirra hjónanna er á, er nú talinn af.
Hafin var strax leit, er hans var saknað, en hún hefur ekki borið
Goðastehm
51