Goðasteinn - 01.03.1973, Síða 71

vissi í draumnum, að ég var stödd í horfinni tíð. Maður gengur
inn, góður meðaimaður á hæð, herðabreiður en grannvaxinn að
öðru ieyti. Höfuðið nauðrakað, enda er maðurinn í munkakufli,
gráum eða óbragglegum. Ennið var hátt, nokkuð hukkótt. And-
litið langt, hakan nokkuð oddhvöss, örlítið skökk, vísaði til vinstri.
Maðurinn gekk að skrifpúltinu og tók að skrifa. Öðru hvoru leit
hann upp eins og hann væri að hugsa. Ég horfði þá í augu hans,
þó ég vissi að hann sæi mig ekki. Hann hafði óvenju falleg augu,
djúp blá og gáfuleg og brá öðru hvoru fyrir í þeim kímniglampa.
Eg fer að ókyrrast og veit ekki til hvers ég er þarna. Þá segir
fylgdarmaður minn:
„Þetta er höfundur Njálu.“
Við þetta vaknaði ég. Ég hef aldrei brotið heilann um, hver
væri höfundur Njálu og lítið lesið um þær deilur, sem uppi eru
um það. Síðan mig dreymdi þennan draum, held ég með sjálfri
mér, að höfundurinn hafi verið fátækur listamaður, sem einhver
bubbinn léði húsaskjól til að skrifa eitt af ódauðlegustu lista-
verkum bókmenntanna. Ég hef ekki komið að Odda og veit ekki,
hvort landslagið í draumnum á við þann stað, en vel gæti það
verið. Ég sendi Helga ekki kveðjuna til að ögra honum eða
stríða. Hún er þakklætisvottur minn til hans fyrir einurð hans
og fyrir margt, sem hann hefur ritað og rætt. Ég veit að ég á
eftir að sjá mikið eftir því eldra fólki, körlum og konum, sem
óðum fer að hverfa af sjónarsviðinu og alltaf hefur þorað að
segja og rökstyðja sína meiningu við hvern, sem það hefur deilt.
Kannski deyr það út með kynslóð Helga, en þá deyr um leið
brot af menningu íslands og kannski það sem við sízt megum
missa.
Goðaste'mn
69